Dit is een deel van de tekst van Broken wings van Mr. Mister. Het spreekt me zeer aan. Leer weer te vliegen, al zijn je vleugels gebroken. Leer de vrijheid kennen en ga voor liefde.

Niemand ontkomt aan gebroken vleugels. Ieder kind loopt kwetsingen op, de één meer dan de ander en ook verschilt de heftigheid. Ik noem nu één boek ‘Het einde van de opvoeding’ van Jan Geurtz waarin gesteld wordt dat het een onontkoombaar proces en zelfs een voorwaarde is dat elke kind een identiteit opbouwt die hem verwijdert van zijn natuurlijke staat. Die identiteit opbouwen is een tussenstap tot het volwassen natuurlijke zijn. Ik noem nu dit ene boek dat dit proces goed omschrijft, maar dit wordt in meerdere boeken en theorieën naar voren gebracht.
Het kind leert overlevingsstrategieën en neemt bepaalde overtuigingen van de ouders en omgeving over. Die gevormde identiteit bedekt de natuurlijke staat van het kind. Later als volwassene kan je door bewust naar jezelf te kijken je natuurlijke staat weer ont-dekken. Onvoorwaardelijke liefde voor jezelf is daarbij het toverwoord.
◊
Die breuken gaan niet weg, je verleden hoort bij je. Je kunt alleen het verhaal wat je eraan gekoppeld hebt, loslaten. Dus je kunt de pijn ervaren van een verbroken relatie, het verdriet er laten zijn, maar de overtuiging dat je voor die ander niet de moeite waard was, die laat je gaan. Met die overtuiging wijs je jezelf af en onvoorwaardelijke liefde staat afwijzing niet toe. 😊

In de beeldjes die ik op de foto heb staan, wordt het mooi getoond. De breuken zijn zichtbaar, de lijm ook, maar beide beeldjes zijn weer heel inclusief de breuk. Verdriet voelen is helend en een blijk van compassie met jezelf. Je kunt gewoon verder op de weg naar je oorspronkelijke natuurlijke staat…….