Blog

Kinderen als onze spiegel
҉
Door een groot aantal collega Kindertolken is een manifest opgesteld. Het manifest laat zien wat kinderen ons spiegelen. Zij zijn de spiegel van ons leven.
Uit het manifest: “Kinderen zeggen: wat je bij ons ziet, ben je zelf. Wat je tegen ons zegt, zegt alles over jou. Wat jou raakt als je naar ons kijkt, is van jou. Als we dat begrijpen, dan leren we een volstrekt nieuwe manier van kijken, we leren eerlijk te zijn, ons hart te openen en anders te denken en te doen.”
҉
Ik ervaar de Kindertolk methode als een magische methode. Ik heb het zelf ervaren en ook gezien bij anderen wat het teweeg kan brengen. Als je je openstelt voor het feit dat je kind jou spiegelt, dat een kind met zijn gedrag en woorden jou wat wil zeggen, dan kan er magie zijn, dan kan er verandering zijn. Kinderen bieden ons inzicht, een heldere blik op ons zelf. En in dit manifest bieden zij ook een heldere kijk op onze samenleving en onderdelen daarvan zoals de gezondheidszorg, economie, leiderschap, media. Ze doen in dit manifest een oproep tot bewustwording en geven de urgentie van verandering aan, verandering om een liefdevollere samenleving te creëren.
҉
Dit manifest van kinderen gaat deels over de bewustwording die ín onszelf nodig is en deels over veranderingen die in de maatschappij nodig zijn. Het manifest is uitgebracht in april, in corona tijd. Dat is toeval zal de een zeggen en de ander zal zeggen dat dit geen toeval kán zijn, dit is hét moment.
Het zou mooi zijn als we na corona niet terug gaan naar business as usual maar dat we een nieuwe start maken richting die liefdevolle samenleving waar we allemaal baat bij hebben.
҉
Ben je nieuwsgierig? Lezen is een goed begin: https://www.wemirroryou.com/
En op Facebook @WeMirrorYou

Waar heb je invloed op? Meestal niet op de omstandigheden zelf maar wel op je manier van reageren. Je manier van omgaan met situaties. Het komt altijd neer op je zelf, hoe verhoud je je tot een verandering, tot een crisis, tot een ander persoon. Je hebt het vast ook al vaker voorbij horen komen: je kunt een ander niet veranderen, je kunt hoogstens anders omgaan met die ander.
Richt je niet op de omstandigheden, de buitenwereld, maar op je eigen binnenwereld. Welke  bijdrage kan jij zijn? Wat kan jij doen wat in deze omstandigheid het beste resultaat oplevert? En met het beste resultaat bedoel ik dat het goed is voor jou, voor de ander en eventueel ook een uitwerking heeft voor je omgeving of de maatschappij.
҉
Daarbij is angst een slechte raadgever. Vanuit rust kunnen je gezonde verstand en je intuïtie een goede keuze maken. Vanuit stress en emoties werken beide niet, je onbewuste neemt het dan over en herhaalt oud gedrag dat niet voor je werkt en niet iets oplevert. Reageren vanuit stress en paniek vergroot meestal de schade, de emotie wordt alleen maar heftiger. Veelal schiet je in de controle.
҉
Ik ben ooit gaan lopen op het pad van bewustzijn. Ik word steeds betere maatjes met mijn onbewuste. De methoden die ik heb geleerd zoals Kindertolk, Luisterkind en NLP staan allemaal in het teken van het leren kennen van het onbewuste. Onbewuste processen, onbewuste gedachten, onbewust gedrag: soms werkt het voor je zoals bijvoorbeeld het lopen. Iets wat je in het verleden bewust geoefend hebt -het leren  lopen- voer je daarna onbewust uit. Daar hoef je geen bewustzijn bij te halen, sterker nog, als ik nadenk over het nemen van een traptrede, dan mis ik die, is mijn ervaring. 😉 Soms werkt het onbewuste niet voor je, dan heb ik het met name over onbewuste (gedachten)patronen zoals ‘ik kan het niet’.
҉
Als je gestrest bent, dan komt de ondersteunende gedachte dat het wel goed komt, niet in je op. Nee, helaas, als je gestrest bent, denk je al gauw dat het niet goed komt, zelfs dat het nooit goed komt. Je denkt jezelf verder de put in en grote kans dat je somber wordt. Houden die gedachten langere tijd aan, dan word je depressief. Je ziet alleen de problemen en niet de oplossingen.
҉
Als je je echter bewúst bent van het feit dat je stresslevel hoog is, dan kan je er bewust verandering in aanbrengen. Je kunt gaan kijken waar de stress door veroorzaakt is, kan je daar wat aan doen? Ligt dat in jouw beïnvloedingssfeer? Je kunt kijken naar wat je nodig hebt om weer tot rust te komen. Minder hooi op de vork? Muziek luisteren? Minder negatief nieuws tot je nemen? Minder in de omgeving van mensen vertoeven die je geen energie geven?
Wat kost jou energie en wat geeft je energie? Verplaats je aandacht van de buitenwereld naar je binnenwereld. Wat geeft je lichaam aan? Op je lichaam kan je aan als graadmeter van jouw welzijn. Het begint bij bewustzijn van wat je denkt, van wat je voelt, van wat je doet.
Daarna volgt erkenning en acceptatie, je voelt je gestrest en onrustig en dat is oké. Soms is dat voldoende, soms weet je echter dat het anders kan en volgt de vraag  ‘wat kan ik hier nu aan doen’?
҉
Je hebt altijd een keuze. En je kunt op elk moment een andere keuze maken, het is aan jou.

Vertrouwen
҉
Volle weekenden, anderen helpen klussen en verhuizen, een logeerweekend toen het nog mocht, gewoon geen behoefte om achter de laptop te zitten schrijven, aan het lezen geslagen: allemaal redenen waarom mijn laatste bericht van bijna 2 maanden terug dateert.
Ik ben een onregelmatige berichten plaatser en dat is prima zo. Voor klantenbinding ‘hoor’ je met regelmaat van je te laten horen, maar ik vind dat niet zo nodig. Mijn overtuiging is namelijk dat je mij niet  nodig hebt of wie dan ook, maar dat je zelf de antwoorden diep van binnen tot je beschikking hebt met het leven als leerschool.
Daarom heet mijn bedrijf ook: Het licht in jóu. Jij hebt het licht al in je. Jij bent niet afhankelijk van mijn berichten en mocht je een dienst van me nodig hebben zoals een Luisterkind-afstemming, dan weet je me te vinden. 😊
҉
Hee, hoor ik je zeggen, maar ik heb je toch niet nodig? Dat zei je toch net?
Tja, soms kan je je eigen stem nog niet goed horen en dan kan ik ondersteuning bieden. Met een Luisterkind-afstemming en ook met een Kindertolk-sessie laat ik jouw eigen stem horen. Het zijn jouw eigen antwoorden die je samen met mij naar het bewuste brengt. Jíj weet zelf het beste wat je nodig hebt. Ieder heeft zijn eigen pad te wandelen en soms vraag je iemand om even mee te wandelen omdat je je pad even niet zo duidelijk ziet.
҉
Maar goed, dit was een verklaring waarom ik een tijdje niets heb laten horen van me. En nu is er weer een moment dat ik dat wel weer doe. In deze periode, waarin er veel verwarring en angst is maar ook mooie initiatieven van de grond komen. Een crisis brengt vaak het beste in mensen naar voren, maar bij velen roept het ook angst op. Een crisis is een (ongevraagd) leermoment als je met bewustzijn bezig bent. Wat gebeurt er en wat betekent het voor jou, hoe ga je om met tegenslag, hoe creatief ben je, hoe verhoud je je naar je omstandigheden? Kan je je eraan overgeven omdat er niets anders op zit en vervolgens kijken hoe je er het beste van kan maken?
҉
Welke keuze maak je? Kies je voor angst of vertrouwen? Of denk je dat er geen keuze is voor jou, dat er alleen maar angst kán zijn?  Wat als de omstandigheden zo zwaar zijn, dat je niet anders kan dan bang zijn voor hoe het verder moet. Bang voor een faillissement, bang voor op jezelf teruggeworpen te worden, bang voor alleen zijn, bang voor onzekerheid, bang voor een conflict, bang voor ziekte of voor de dood. Bang voor het leven, bang óm te leven.
҉
Er is niets mis mee om bang te zijn, dat wil ik je meegeven. Het is niet gemakkelijk om in deze periode vertrouwen te voelen als je dat gewoonweg nog niet hebt. Je wilt echt wel kiezen voor vertrouwen maar het lukt je nog niet. Neem het jezelf niet kwalijk dat je nog niet in het vertrouwen kan stappen, veroordeel jezelf niet. Accepteer juist dat je je angstig voelt. What you resist persist: als je je niet angstig wílt voelen, dan blijf je er juist in zitten en word je zelfs angstiger. Het is wat het is, je voelt je gewoon zo. Als je ondanks je angst je kunt afvragen wat je nu het beste kan doen in deze omstandigheden, dan pak je het stuur weer in handen. Je zet een stap in de goede richting. Wat is er voor jou op dit moment mogelijk om je een beetje beter te voelen? 
҉
Misschien kan je in actie komen om iets op te lossen, maar is dat niet het geval, maak dan een wandelingetje of kijk naar de prachtige lucht of denk aan de dingen die wel goed lopen of haal mooie herinneringen op. Of je gaat in de tuin bezig of je deelt je angst met iemand anders, wees creatief. Je angst zal niet weggaan, misschien alleen voor het moment, maar laat het er zijn. Het is nog niet anders.
Als je je ervan bewust bent dat je angstig bent en dat je intentie is om naar vertrouwen te bewegen, dan zal je dat lukken. Heb geduld en compassie met jezelf.
҉
Als ík voor vertrouwen kan kiezen terwijl dat vertrouwen in het verleden vaak beschaamd is, dan kan jij dat (uiteindelijk) ook.
Als ik in een periode van crisis rustig kan blijven, terwijl ik in mijn persoonlijke leven meer dan 1 crisis heb meegemaakt en ook voor langere tijd, dan kan jij dat ook.
Als ik geloof dat ieder persoon vanuit een goede intentie leeft en nooit bewust het doel heeft om een ander te beschadigen en ik daarom ieder kan en heb vergeven, dan kan jij dat ook.
Als ik geloof dat mensen niet bewust asociaal gedrag vertonen maar gedrag eerder voorkomt uit onnadenkendheid of onwetendheid, dan kan jij er ook voor kiezen om dat te geloven. De meeste mensen deugen, om met Rutger Bregman te spreken. Het is maar net wat je kiest te geloven.

Als ik naar al mijn levenservaringen kijk en me ervan bewust ben dat in alles de keuze die ik maak van belang is, dan kan jij je daar ook bewust van worden. Er is altijd een keuze, al denk je van niet.
҉
Word je bewust van je keuze. Ook als je nog voor angst ‘kiest’, omdat je nog niet anders kan. Het maakt uit of je je ervan bewust bent en het eigenlijk anders wilt. De intentie telt.
Op een bepaald moment realiseer je je dat je je niet meer angstig voelt en dat vertrouwen er voor in de plaats is gekomen.

Vertrouwen dat jij het leven leidt, dat je wilt leiden.
Vertrouwen dat wat er ook gebeurt, dat jij dat aan kan.
Vertrouwen dat je leert van gebeurtenissen die niet fijn zijn.
Vertrouwen dat er geen verkeerde keuzes zijn, het is wat het is.
Vertrouwen in het leven.
Vertrouwen in jezelf.

Vertrouw op jezelf!

Ik was voorheen veel bezig met de waarom-vraag. Waarom ben ik nu verkouden geworden? Waarom overkomt me dit? Waarom is het zo gelopen? Waarom voel ik me terneergeslagen? Waarom ben ik vorig jaar verdwaald tijdens een wandeling in Frankrijk terwijl ik het jaar ervoor bij diezelfde wandeling wel de afslag zag?
Vragen waar ik vaak geen antwoord op kon bedenken, sommige situaties waren niet te begrijpen. Er is niet altijd een logische eenduidige verklaring, soms loopt het zoals het loopt, soms heb je een bepaalde keuze gemaakt met een bepaald gevolg, soms heb je gereageerd op de keuze van een ander.
◊
In de loop van de tijd is de waarom-vraag bij mij naar de achtergrond verdwenen. De waarom-vraag is veelal gericht op een probleem en op het mogelijk verkrijgen van inzicht.
Het antwoord op de verdwaalvraag is misschien dat ik niet alert genoeg was en vooral aandacht had voor het mooie uitzicht. Teveel om me heen gekeken in plaats van naar de grond voor een merkteken op een steen. Ondanks dit inzicht kan het me echter opnieuw overkomen. Dit inzicht biedt geen garantie voor de toekomst.
◊
Een mooiere vraag is, wat heeft het me gebracht? Hoe ben ik er mee omgegaan? Heb ik er wat van geleerd? Of voel ik me slachtoffer en ben ik bang voor herhaling?
Wat het verdwalen betreft voel ik me absoluut geen slachtoffer en ben ik niet bang om weer te verdwalen. Ik voel me trots op mezelf dat ik er uit gekomen ben, ik kan met zo’n angstige situatie overweg. Ik voel me tevreden over mezelf, het heeft mijn zelfvertrouwen goed gedaan. Een volgende keer zorg ik echter wel voor een opgeladen telefoon, voldoende water en een eerdere vertrektijd. Dat is oplossingsgericht denken. Het kan het verdwalen niet voorkomen maar helpt wel bij de oplossing.
◊
Bij de NLP-cursus van SenSolid heb ik geleerd over
“Oorzaak –> Gevolg”.
Als je als mens in de positie van Gevolg staat, dan betekent dat dat je de gevolgen ondergaat. Je bent het slachtoffer.
Als je in de positie van Oorzaak staat, dan ben je in regie. Jij bepaalt i.p.v. ondergaat.
◊
Ik weet als geen ander wat slachtoffergedrag met je doet, je voelt je een speelbal van het leven. Van alles overkomt je en het ligt aan anderen die niet goed met jou omgaan, dat je je niet goed voelt. Je voelt je machteloos, je zit vast in een situatie en je verwachtingen zijn laag, kortom niet fijn.
◊
Hoe kom je nu uit die slachtofferrol? Hoe kom je van Gevolg naar Oorzaak?
Door de vraag te stellen: Wat kan ik hier nu aan doen? Met afwisselend de klemtoon op elk afzonderlijk woord, dus: Wát kan ik hier nu aan doen? Wat kán ik hier nu aan doen? Wat kan ík hier nu aan doen? Etc.
Door deze vraag te stellen plaats je jezelf weer in regie. Je neemt weer de macht in handen. Macht, een groot woord, maar het is zo dat als jij je als slachtoffer opstelt, dat je dan alle macht aan de ander geeft. De ander is zo machtig, dat hij/zij bepaalt hoe jíj je voelt. De ruimte, die je dan geeft aan een ander, is echt heel groot. Dat laat je toe, je laat je eigen bewegingsruimte beperken. Je realiseert je veelal niet dat je de macht uit handen geeft als je je als slachtoffer opstelt.
◊
Er is best wel moed voor nodig en een portie zelfvertrouwen om de uitdaging aan te gaan om van Gevolg naar Oorzaak te komen. Je moet echt wel klaar zijn met de slachtofferrol en het machteloos voelen. En ook beseffen dat de schuld leggen bij de ander je niet verder brengt. De ander verander je immers niet. Je hebt alleen invloed op hoe jij met die ander of die situatie omgaat. Neem die invloed, invloed hebben voelt juist wél fijn. Al heeft jouw stap misschien niet direct het gewenste effect, het feit alleen al dat jij weer de touwtjes in handen hebt, voelt vele malen beter dan het machteloos ondergaan van een situatie. Je neemt de verantwoordelijkheid over jezelf weer op je. Je bent ook de enige die dat kan.

Je krijgt een patroon van jezelf zo vaak onder ogen totdat je het doorziet én besluit om anders te reageren. Dat is mijn ervaring. Bewustwording van je patronen, van je vertrouwde manier van reageren, van je immer herhalende (beperkende) gedachten, dat is één ding. Het lukt vaak wel om je patronen te leren zien en om je bewust te worden van wat je onbewust doet. Een kwestie van observeren en evalueren. Vaak eerst achteraf, als je al weer automatisch in een patroon geschoten bent. Je kijkt terug naar wat je deed en wat het effect ervan was. Hoe meer je bewustwording groeit, hoe sneller je je gedrag doorziet. Uiteindelijk is het de kunst is om je gedrag IN zo’n situatie te kunnen veranderen. Dus bewust kiezen om in het moment anders te reageren en niet zoals voorheen vanuit automatisme en gewoonte.
◊
Zo’n onbewust patroon van mij is bijvoorbeeld het afkeren, ontkennen of relativeren van een vervelende situatie. Daarmee bedoel ik dat ik mezelf ervan verwijder, alsof het een ander betreft en niet mezelf. Ik voel er niets bij, ik heb er geen last van, ik ‘parkeer’ het als het ware. Ik ga er rationeel mee om en kan er zonder emotie over praten. Zelfs als een ander doorvraagt wordt mijn eventuele verdriet of boosheid niet geraakt. Ik kan me er prima voor afsluiten.
Dat is een mooie overlevingsstrategie, die soms heel handig kan zijn. Maar niet als je dit lang of met regelmaat toepast, want dan blijf je in het overleven hangen en doe je niet meer echt mee. Dan zet je eigenlijk een deel van je leven ‘on hold’.
Dat afscheiden, dat niets voelen, dat heb ik mezelf als kind aangeleerd. Als volwassene doet zo’n patroon je echter geen goed. Er is ook geen reden meer om zo met een situatie om te gaan, als volwassene kan je een vervelende situatie best wel aan. Het is beter om ergens mee te dealen, om er mee om te gaan. De situatie is niet anders. Je kunt de situatie niet veranderen, het is zoals het zich voordoet. Maar je kunt wel anders omgaan met een situatie.
◊
En zodra je ziet dat je weer in een bepaalde situatie beland bent die je vaker hebt meegemaakt, dan is de kans er om er anders mee om te gaan. Om iets onder ogen te komen, om te ervaren wat het met je doet. Om de teleurstelling te voelen en te uiten. Om te ervaren dat je ergens enorm van baalt en dat je deze situatie niet wilt. Je verzet te voelen en daarbij stil te staan.
Stil staan bij wat het met je doet in plaats van het te negeren. Eerlijk zijn tegenover jezelf.
Je weet immers dat als je je gevoelens er niet laat zijn je elke keer diezelfde situatie voor de kiezen zult krijgen totdat je het aangaat. Onderdrukken leidt tot herhaling. Onderdrukken van emoties ruimt niets op, ze blijven binnen in je totdat ze opnieuw getriggerd worden. Dat deel in jezelf dat het liefst niets wil voelen, dat deel wil erkend worden. Dat deel in jezelf wil weer mee doen.
Hoe meer patronen je kunt zien en los kunt laten, hoe meer je jezelf wordt. Patronen houden je gevangen, hoe meer je loslaat des te vrijer je je voelt. Je voelt letterlijk en figuurlijk meer bewegingsruimte.
◊
Wat helpt om zo’n patroon doorbrekende stap te zetten?:
Als je helemaal klaar bent met je patroon omdat je ziet dat het je niets brengt. Of als een ander helemaal klaar is met jouw manier van reageren. Of als binnen in je een stemmetje is die vrijheid wil, als je voelt dat er een stukje van jezelf bevrijd wil worden. Als je weet dat het leven veel mooier kan zijn als je iets doorbreekt.
Er zijn veel redenen waarom je iets bij het oude wilt laten of wanneer je anders wilt. Voor beide keuzes is wat te zeggen. Je hebt een vrije wil, de keuze is aan jou.
Dat is het mooie. Voel je niet schuldig als je kiest voor het oude vertrouwde. Het is zoals het is en je kunt altijd opnieuw kiezen. Het leven is een proces. Je mag voortdurend blijven oefenen en experimenteren, het is jóuw leven.

Heel veel mensen willen eerst zien en kunnen dan pas geloven. Je wilt dan bewijzen zien voordat je ergens aan begint of voordat je ergens achter gaat staan. Dat kan tot gevolg hebben dat je ongelovig blijft omdat voor jou de bewijzen niet voldoende zijn. In mijn ogen snijd je jezelf in de vingers als je deze zegswijze hanteert in je leven. Heel veel mooie dingen komen jouw leven niet binnen, je houdt ze bij voorbaat af.
◊
Ik ben gaan geloven in ‘eerst geloven dan zien’. Dat is een verhaal op zich, ik heb namelijk pas die stap gemaakt toen ik geen andere weg zag. Dat was in 1981, ik ben toen letterlijk gaan geloven, dus in God. Dat zie je vaak, mensen die in hele lastige situaties zitten zijn vatbaarder voor het geloof. Het geloof wordt ervaren als een reddingsboei. Zo simpel is het volgens mij niet helemaal, er komt ook moed bij kijken en dat heb je in kwetsbare perioden. Dat klinkt tegenstrijdig maar is het in mijn ogen niet. Moed heb je als het er op aan komt. Als het je niet meer laat schelen wat een ander denkt, omdat er maar één doel is: jezelf oprapen.
Als je leven vlekkeloos verloopt heb je geen moed nodig. Als je niet voor een dilemma wordt gesteld, hoef je niet te kiezen.
◊
Bij geloven in het algemeen (ik heb het nu niet over geloven in God) laat je alle zekerheden en stelligheden los en sta je open voor iets nieuws, iets onbekends. Via de route van ‘eerst geloven dan zien’ ben ik uitgekomen bij de nog krachtigere stelling ‘eerst doen, dan zien/geloven’.
Het vergt namelijk nog meer dan een open nieuwsgierige houding, je gaat toepassen wat je nog niet gelooft en nog niet ervaren hebt. Het vraagt een open, nieuwsgierige én actieve houding!
◊
Zo ben ik in 2013 gestart met de MIR-methode, een zelfgenezingsmethode ontwikkeld door Mireille Mettes. Toen ik er over hoorde, zei mijn verstand, dat kan niet. Het kan toch niet zo zijn dat door het hardop zeggen van 9 zinnen er zaken gaan veranderen in je lichaam of in je gedrag. En het maakt dus niet uit of ik dat in het Nederlands of Fries doe?! Of iemand die Engelstalig is in het Engels? Ik kon er met mijn verstand niet bij, daar was ik te nuchter voor in die tijd. Ik was trouwens niet meer gelovend in een God, wel in bewustzijn.
◊
Gelukkig heb ik altijd een open en nieuwsgierige houding gehad en ik had een doel, ik wilde van mijn eeuwige vermoeidheid af. De MIR-methode kost maar 2 x 2 minuten tijd per dag en moest minstens 4 weken volgehouden worden, wilde het effect hebben. En er werd gezegd, je hoeft er niet in te geloven, dat heeft geen effect op het resultaat. Dat laatste was voor mij een hele belangrijke reden om er mee te beginnen, ik had er namelijk mijn bekomst van dat als iets niet lukt dat het dan aan het ontbreken van je geloof erin ligt, een ingebouwde mislukking. Ik was er allergisch voor als het resultaat gekoppeld werd aan de mate van geloven. Bijna een belofte van zie je wel, jij kan het niet.
◊
Oké, laat je niet in de war brengen door bovenstaande tekst over wel of niet voldoende geloven. Wees even niet een zwart-wit denker. Ja, je kunt een gelover zijn, maar daar soms ook twijfels bij hebben. Ik ben ook maar een mens. 😊
◊
Ik ben direct diezelfde dag de MIR-methode gaan toepassen en ik kreeg bijna onmiddellijk een resultaat. Voor die tijd kon ik altijd moeilijk de slaap vatten en ik was een lichte slaper. Bij het geringste geluid werd ik wakker en kon dan ook niet altijd verder slapen. Het effect was echter geweldig, nog binnen die 4 weken. Ik viel met gemak in slaap en ik sliep ook diep, ik werd niet wakker van de thuiskomst van mijn zoon. Het voelde heerlijk, vooral dat direct in slaap vallen. Geen gepieker, gewoon lekker slapen.
Ik ben dan ook doorgegaan met de MIR-methode tot op de dag van vandaag. Het heeft me heel veel gebracht.
◊
Dit is geen pleidooi voor het toepassen van de MIR-methode, hoewel… eigenlijk ook wel, want waarom zou je zo’n mooie en simpele methode níet toepassen, vraag ik me af.

Misschien zullen sommige van jullie zich afvragen waarom het de laatste tijd zo rustig was op mijn website qua berichten. Mijn voorlaatste bericht is namelijk van 2 november, er zit inderdaad veel tijd tussen. Het is nooit een kwestie van geen tijd hebben, ik heb juist veel vrije tijd de laatste tijd en anders maak ik wel tijd. Het is ook niet dat er niets te delen valt, want er gebeurt juist veel. Ik heb blijkbaar even geen behoefte om te delen. Of krijg ik het voor mezelf nog niet op een rijtje? Of geniet ik gewoon van de rust?
◊
Het is van alles wat. Het is heerlijk rustig op sommige momenten, ik maak me niet echt druk om wat dan ook. En toch gebeurt er ook weer veel. Er komen oude emoties en stemmingen naar boven.
Ik weet niet wie dit herkent, maar ik heb soms bij het opstaan geen zin in de dag. En het is niet zo dat ik zou willen blijven liggen, maar ik heb gewoon geen zin in wat ik die dag moet doen. Ik wil het liefst wat omlummelen, in ieder geval niets moeten, maar totale vrijheid van handelen hebben. Er is zo’n dag niets vervelends aan de hand, er is niets waar ik tegenop zie. Het is ‘gewoon’ de verkeerde pet op hebben, een negatieve intentie, een mindset die niet meewerkt, in een stemming zitten van ‘ik heb geen zin, ik wil niet’, kortom zelfsabotage en niet helpend.
◊
De ‘geen zin’ gedachte is er één die regelmatig voorbij gekomen is de laatste weken. Een andere gedachte is ‘ik ben in mijn eentje hiervoor verantwoordelijk’. Soms voel ik me ergens heel erg verantwoordelijk voor terwijl die verantwoordelijkheid niet alleen bij mij ligt of zelfs helemaal niet bij mij ligt. Toch neem ik dat op me, al voelt het zwaar, het is een oude gewoonte. Ik ben het gewend om me verantwoordelijk te voelen voor een ander, om te zorgen voor een ander.
◊
Dit zijn oude patronen/overtuigingen/gedachten die in mij zitten en die naar boven kunnen komen. Soms word ik getriggerd door een situatie, soms is er geen trigger maar komt een emotie spontaan naar boven. Voorheen onderging ik dat en dan had ik er last van. Ik ging erin op, de mondhoeken gingen omlaag en moeheid was mijn beste vriend.
◊
Inmiddels weet ik dat liefde voelen voor dat gevoel, voor die stemming, de weg is. Het erkennen dat ik in die stemming zit, het aanvaarden dat ik me zo voel en daarna het welkom heten van het gevoel. Misschien is het beter te volgen voor je als ik vertel dat ik deze stemming zie als een stukje van mij. Dat ‘geen zin-gevoel’ dat heb ik als kind en als volwassene heel vaak gevoeld. Het is een stukje Geesje die geen zin heeft, die van alles moet maar dat niet wil. Dat stukje mag eigenlijk niet mee doen. Ik wil niet in zo’n stemming zitten van nergens zin in hebben, dat geeft geen energie, je voelt je er niet gelukkig onder.
Echter, als je een bepaalde emotie niet wilt voelen, dan onderdruk je die emotie. Dat stukje in jezelf zet je aan de kant. Maar dan blijft die emotie des te meer aanwezig en pakt altijd weer de kans om zich te laten zien, want het zit nu eenmaal in je.
◊
Het is een kwestie van heling, van heel worden, van integreren, dat stukje weer mee laten doen. Zeggen tegen jezelf dat je best even geen zin mag hebben, het is oké. Er met compassie naar kijken, met compassie naar jezelf kijken dat dit weer naar boven komt. Het wil namelijk gezien worden, erkend worden als deel van jou. Je zult merken dat als je een bepaald gevoel erkent en omarmt, dus dat het er mag zijn, dat de intensiteit dan verdwijnt.
En het werkt als je een gevoel ook met vreugde kan begroeten: ha, ben je er weer, Geesje die zich zo verantwoordelijk voelt! Welkom, leuk dat je er bent, je hoort bij me en ik hou van je.
◊
Het is een heel andere manier van omgaan met jezelf, het is even wennen om emoties die je niet plezierig vindt te verwelkomen. Maar dat is in mijn ogen het helingsproces. Alle delen die je van jezelf hebt afgekeurd, mogen er zijn. Stop met jezelf af te keuren en te veroordelen.

Je bent perfect zoals je bent!

Voor mij wordt steeds duidelijker wat (enkele van) mijn passies zijn. De belangrijkste is het bezig zijn met bewustwording, eigenlijk kan je zeggen dat ikzelf mijn grootste passie ben (geworden). Daarnaast deel ik graag mijn inzichten in mijn bewustwordingsproces zodat jij je daar misschien in herkent en je gesteund voelt in jouw levenswandel. Ook schrijven is een passie van me, een mooie bijdrage aan mijn passie om bewustzijn te delen.
◊
Als je me jaren geleden had gevraagd wat mijn passie is, dan had ik daar geen antwoord op kunnen geven. Ik kende mezelf niet zo goed. Ik wist het niet. En hoezo passie? Je kunt toch ook ‘gewoon’ je leven leven. Passie vond ik wel een heel groot woord. Maar eigenlijk is een passie hebben niets anders dan enthousiast zijn, iets met heel veel plezier doen.
◊
Ook in de laatste jaren, waarin ik mezelf steeds beter heb leren kennen, zijn er momenten dat ik het kwijt ben, kwijt wat ik eigenlijk het liefste wil en verval ik in het ‘iets’ móeten doen en het zoeken van afleiding. Dan verval ik in onbewuste patronen, die drijven me dan zonder plezier.
◊
Waar word ik echt warm van, waar ben ik altijd enthousiast over, wat doe ik met veel plezier?
Als je in de overlevingsmodus staat, dan houd je je niet bezig met dat soort vragen. Als ik het me in het verleden al afvroeg, dan wist ik het antwoord niet. Ik wist wél wat ik níet wilde.
Ik ben heel veel jaren van mijn leven aan het overleven geweest, ik had angst voor het leven. Dat had ik toen niet door, maar het leven was voor mij niet plezier hebben, dat voelde ik wel. Ik was voortdurend op mijn hoede en bezig met de vraag wat anderen van me zouden denken. Ik wilde vooral niet opvallen, ik wilde onzichtbaar zijn.
Ik wist eigenlijk niet wie ik was en wat ik echt zelf wilde. Ik voldeed voornamelijk aan verwachtingen. En als ik al wist wat ik wilde, dan kreeg ik dat niet voor elkaar als dat niet strookte met wat de ander wilde en trok ik me weer terug. Ik was gericht op de ander en paste me zoveel mogelijk aan. Ik deed niet echt mee, ik stond aan de zijlijn.
En natuurlijk deed ik veel dingen die leuk waren, maar echte blijheid van binnen kon ik niet ervaren.
Me aanpassen, me klein maken, niet mijn ruimte innemen, denken dat de ander het beter weet, dat ik niet de moeite waard was, bang dat ik door de mand zou vallen, dat laatste voorkomen door me stil te houden, dat waren een aantal van mijn denkpatronen waar ik in gevangen zat. Ik had veel last van schaamte over mezelf, de zelfkritiek was sterk.
◊
Ik kan je vertellen dat ook als je jezelf doorziet, dus als je ziet hoe verkeerd je gedachten over jezelf zijn en je inmiddels weet en ervaart dat het anders kan en dat er een veel mooier leven mogelijk is, dat je ook dan nog regelmatig terug kan vallen in oude denkpatronen en in het veroordelen van jezelf.
◊
Het mooie is, dat je dat heel snel doorhebt en dat je blij bent met die situaties waarin je dat weer even mag zien. Die situaties die vroeger je gewone werkelijkheid waren, maar die nu een moment van bezinning en inzicht opleveren. Je kunt je licht er op laten schijnen.
Zo heb ik een aantal weken terug op één dag 3 personen meegemaakt in mijn omgeving die tegen mij aan het uitweiden waren over een onderwerp dat me niet interesseerde en op een moment dat het me niet echt uitkwam. Ik wilde die tijd liever aan iets anders besteden. De gesprekken waren helaas éénrichtingsverkeer. Ik hoefde niet te reageren, sterker nog, ik kon er nauwelijks tussenkomen. En toch bleef ik braaf luisteren. Braaf naar de ander toe, ik liet mijn innerlijke weerstand en irritatie niet blijken maar die was er wel. Met name irritatie om het ontbreken van interactie, ik deed niet mee. Pas bij het 3e gesprek en pas na zo’n 15 minuten deed ik een geslaagde poging om het (telefonisch) gesprek te beëindigen en dat lukte.
En begrijp me goed, een luisterend oor is heel belangrijk en goed om te bieden, maar er zitten grenzen aan het weggeven van jezelf en die voel je zelf het beste.
◊
Mijn eerste oordeel was, kan ik nou nog steeds niet voor mezelf opkomen en een grens aangeven?
Dat mocht omgedacht naar: goed van me, het is me gelukt om op een fatsoenlijke manier zelf te bepalen waar ik tijd aan besteed. Dat kan ik. Ik mag kiezen voor mezelf, zonder de ander te kwetsen. En nu verder oefenen.
Ik ben dan blij met de spiegel die mijn omgeving me voorhoudt. Die situaties komen niet voor niets op mijn pad, die schudden me weer even wakker omdat ik in een patroon van aanpassen en opoffering was vervallen.
Kortom, het universum (oftewel je omgeving) werkt altijd voor je!
Alles wordt steeds meer helder. Je doorziet je patronen en doorbreekt ze. En met dit opschonen wordt ook steeds meer helder wat jouw passies zijn! 😊

Verwerken

Ik ben tijdens mijn laatste vakantie in Frankrijk in de Cevennes verdwaald. Ik raakte van de officiële wandelroute af. Ik had het te laat door, dacht nog via een ander pad verder te kunnen lopen, maar dat slaagde niet. Ik liep letterlijk vast, midden op een beboste rotsachtige heuvel. Het pad terug was ook niet meer te vinden.
◊
Google maps erbij gehaald, waarbij ik moest constateren dat ik behalve van het juiste pad geraakt ook nog aan de verkeerde kant van de heuvel beland was. Ik besloot om dwars over te gaan en met dat besluit begon een overlevingstocht, anders kan ik het niet noemen.
◊
Om de paar meter kijken of het blauwe bolletje in maps richting de dichtstbijzijnde weg ging. Ik had het warm, was moe omdat ik er al 5 uren wandelen en klimmen op had zitten, zocht stukjes ‘pad’ om te bewandelen, maar viel daarbij regelmatig door de moeheid en door de steilheid in combinatie met de losse stenen. Op een bepaald moment viel ik zelfs van een stenen muurtje over de losse stenen erbovenop, ik verloor mijn evenwicht en daar ging ik.
Opgestaan, geconstateerd dat ik niets gebroken had en direct weer door. Geplaagd door vliegen om mijn bezwete hoofd. Pijnlijke handen van het steunen op de grond bij valpartijen, voelbare blauwe plekken, spierpijn in de bovenbenen als ik weer opstond. Ik voelde het verlies van kracht in mijn benen. Op sommige momenten was er geen pad, geen ruimte om te lopen en dan gooide ik mijn lichaam in de strijd. Ik bleef haken met mijn shirt en rok aan allerlei stekelstruiken en takken, maar dat maakt allemaal niet uit.Ging het blauwe bolletje niet helemaal de goede kant op, dan stuurde ik bij. Ik ging door en dacht niet aan rustpauzes of water drinken, dat kwam niet in me op. Doorgaan, doorlopen, daar ging het om.
◊
Na ruim een uur ploeteren kwam ik uit in een achtertuin van een woning en via die achtertuin op een weg, waarna ik opgehaald kon worden.
Ik ging zitten op een muurtje voor een huis en nam de schade op. Bloed op mijn benen en elleboog en veel schrammen, de eerste blauwe plek was ook al te zien. Mijn linker scheenbeen zat onder het bloed tot aan mijn sok. Niets, maar dan ook niets van meegekregen. Helemaal voor afgesloten. Alleen mijn verhitte hoofd was ik me bewust van geweest en dat ik pijnlijke plekken had, maar niets was een belemmering geweest en had mijn aandacht gekregen. Mijn doel was om zo snel mogelijk -het gebeurde aan het eind van de middag- weer in de bewoonde wereld te komen, dat was het enige dat telde.
◊
‘Thuis’ mijn verhaal gedaan, gedoucht en heerlijk uit eten geweest. Het was achter de rug, ik voelde me goed, ondanks de vele pijnlijke plekken en spierpijn.
‘s Avonds op bed echter kwamen de emoties. Ik was namelijk tijdens die dwaaltocht angstig geweest, in mijn gedachten was radeloosheid en ook lichte wanhoop te bemerken geweest maar ik liet toen het voelen niet toe. Ik had me ervoor afgesloten. Mijn overlevingsstrategie van ‘niet voelen’ had ik onbewust ingezet. Paniek had me niet geholpen, dat besefte ik goed. Er was maar één focus geweest en dat was hieruit komen.
De emoties zaten echter nog wel in mijn lichaam en werden uitgesteld ervaren. De wanhoop en angst lieten zich met vertraging zien en voelen toen het kon en ik veilig thuis was. Daarna kon ik prima slapen.
◊
◊
Ik voel me best wel sterk na wat ik meegemaakt heb. Ik weet nu dat ik zoiets kan, ik red me uit zo’n situatie, ik zet door. Ik besef steeds meer dat een overlevingsstrategie heel behulpzaam kan zijn en niet alleen maar iets is waar je graag van af wilt. Ik heb ervaren dat emoties uit je lichaam willen en dat dat goed is. Als je de emoties van een situatie kunt uiten, dan verwerk je het en kan je terug kijken zonder nog last te hebben van die emoties.
◊
Mijn schoonzus zag in deze dwaaltocht direct de gelijkenis met mijn levenswandel: ik worstel en kom boven. Ik zie ook de metafoor naar het leven in het algemeen.
◊
Je kunt in je leven in pijnlijke, vervelende situaties terecht komen. Omdat je keuzes hebt gemaakt die misschien niet altijd even goed voelden, waar anderen je misschien voor waarschuwden om niet te doen, maar jij toch die keuzes hebt doorgezet, eigenwijs als je was en omdat het naar jouw mening klopte. Verder gaand op die ingeslagen weg, volhardend en waarschuwingen negerend, kan je dan uiteindelijk vastlopen in je leven, bijvoorbeeld door een burn-out.
◊
Als je vastbesloten bent om daar uit te komen, dan zal jou dat lukken. Je hebt ook geen andere keus, want de weg tot dan toe heeft er toe geleid dat je vastliep. Je kunt niet terug en weer doorgaan op de oude manier, de enige keus is het vinden van een andere weg terug naar jezelf en naar een leven met meer gemak. En die andere weg is niet gemakkelijk.
◊
Wat je hebt meegemaakt, dat vormt je en als je het verwerkt hebt, sterkt het je. Het helpt niet als je de periode achter je wilt laten zonder erbij stil te staan wat het met je gedaan heeft. Verwerking is er niet als je je emoties onderdrukt en gewoon doorgaat alsof er niets (meer) aan de hand is. Het niet uiten van de emoties breekt je in de loop van de tijd op, het lichaam geeft het aan.
◊
Verwerken is stilstaan bij wat het met je gedaan heeft, de pijn erkennen die er gewoon was.
Voel je daarnaast niet schuldig over de keuzes die je hebt gemaakt, boos worden op jezelf heeft geen enkele zin. Je mag jezelf vergeven, het leken op dat moment de juiste keuzes.
Als de pijn geuit mag worden en je met het gebeurde kunt zijn zonder schuldgevoel, dan kan je uiteindelijk terug kijken naar zo’n periode en zien dat het je verrijkt heeft en sterk gemaakt heeft.
Het is krachtig als je eerlijk en open naar een moeilijke periode kunt kijken en accepteert dat het was wat het was en dat het nu geen invloed meer heeft op jouw functioneren. Terugkijken roept dan geen stress, woede, verdriet of andere negatieve emoties op, je kunt er neutraal naar kijken en misschien zelfs met tevredenheid over hoe je er mee om bent gegaan. Je kunt jezelf gaan zien in de kracht, die je bent.

PS De bijgaande foto’s zijn van de betreffende wandeling voordat ik verdwaalde.

Spiegels

Ik word steeds liefdevoller naar mezelf. En daarmee ook naar anderen. Of misschien is het andersom. In ieder geval allebei. Ik voel liefde voor iedereen. Dat zie en merk ik omdat ik in iedereen het goede zie. En met iedereen bedoel ik ook werkelijk iedereen. Ook personen die me in het verleden diep gekwetst hebben of die niet op een fijne manier met me omgegaan zijn. Ook personen die me (nu) wat kwalijk nemen en me zaken verwijten, ook dan denk ik niet oordelend over die ander en ben ik in ieder geval niet bang voor die persoon.
◊
In het verleden meed ik personen die me van slag konden brengen, ik was bang voor de ‘klappen’ en voor de aanval op mij. Ik was bang omdat ik me niet staande kon houden. Het deed zeer als iemand me afkeurde, als ik kritiek kreeg schaamde ik me, ging ik in de verdediging en nam de ander zijn houding en gedrag kwalijk. Ik vond dan van alles van de ander, de ander deed moeilijk, was moeilijk in de omgang. Het lag allemaal aan de ander dat ik me zo rot voelde.
◊
Ik heb inmiddels geleerd dat ieder reageert vanuit zijn eigen achtergrond en dat niemand bewust kwetst of een ander aanvalt of naar beneden haalt. Het gekwetst voelen zegt alles over de ontvanger. Als ik me gekwetst voel nu, dan ben ik blij met de ander die mij spiegelt.
Oké, ik geef toe, dat lukt niet altijd direct om het zo te zien, maar steeds eerder. Het minst gemakkelijk is dit met je dierbaren, omdat die zo dichtbij je staan waardoor afstand nemen niet altijd direct lukt. En voor je het weet heb je ook een bepaalde manier van omgaan met elkaar ontwikkeld en zit je in een patroon. Een patroon is per definitie onbewust en spiegelen vraagt juist bewust-zijn
◊
Voel jij je gekwetst of niet gerespecteerd en word je boos op degene die jou kwetst, dan zegt het alles over jezelf. Het raakt het ontbreken van respect voor jezelf. De ander haalt je niet naar beneden, je láat jezelf naar beneden halen. Iemand anders zou misschien door dezelfde woorden helemaal niet geraakt worden.
◊
Om het ingewikkeld te maken 😊 weet ik ook dat verwijten van een ander altijd wat zeggen over die ander en dat het niet persoonlijk is voor jou. Ík maak het verwijt van de ander niet persoonlijk. Ik doe er alleen wat mee als het verwijt me raakt én als ik het verwijt terecht vind.
Het geraakt worden, daar gaat het om. Want ik kan een opmerking ‘gewoon’ terecht vinden zonder emoties daarbij te voelen en daar normaal op reageren. Dan kan ik aangeven dat het me spijt en uitleggen waarom ik iets gedaan heb of nagelaten heb.
Wanneer een verwijt me echter ráakt, weet ik dat het iets raakt binnen in mij. Dan is het iets van mij waarmee ik nog niet geleerd heb om te gaan. De ander is een spiegel voor mij en ik mag er wat mee doen.
◊
Vaak is het stukje wat geraakt wordt een deel in ons waar we afstand van hebben gedaan in het verleden. Iets donkers wat we niet meer willen voelen. Iets pijnlijks wat we buiten onszelf hebben geplaatst. Die delen mogen weer aangekeken worden en weer geïntegreerd. De pijn die geraakt wordt hoort bij ons. Het erkennen van de pijn van bijvoorbeeld afwijzing, erkennen dat dit er is en bij jou hoort. En dat dat oké is.
Wijs dat deel niet meer af, erken dat dat gevoel van afwijzing er was en wijs jezelf niet meer af. Je mag er zijn met alle negatieve herinneringen, die afwijzing was toen. Je bent op een bepaalde manier omgegaan met die afwijzing om verder te kunnen.
Het nu opnieuw onder ogen zien en accepteren maakt dat je er vrede mee kunt hebben. Dat je weer een stukje heler wordt, je werkt aan je heelheid. Het verdriet onderdruk je niet langer, het mag er zijn. En als er ruimte gegeven wordt, verdwijnt de heftigheid. Onderdrukken maakt het juist groter.
◊
Hoe heler we worden, hoe liefdevoller. Dankzij alle spiegels om ons heen. Maak er dankbaar gebruik van!