Blog

Het heeft niet zo mogen zijn

Mijn moeder is verhuisd. Ze heeft het huis achter haar gelaten waar ze 54 jaar heeft gewoond en waar ze eigenlijk oud wilde worden. Een bejaardentehuis, daar vond ze zichzelf te goed voor en dat is ze ook. Maar toch heeft ze een periode afgesloten en is ze naar een aanleunwoning gegaan. De belangrijkste reden: het overlijden van haar beste vriendin vorig jaar, woonachtig in dezelfde straat. Daar blijven wonen: het heeft niet zo mogen zijn. Een keus met pijn in het hart.
◊
Dat gevoel, dat aan iets een einde komt wat je eigenlijk niet wilt maar waarbij je tegelijkertijd weet dat het niet anders kan, hoe pijnlijk ook. Dat gevoel omvat zo veel: verdriet over het verlies en gemis, onmacht, het alleen voelen, twijfel over je keuze, de pijn van het loslaten, het achterlaten van vele bijzondere herinneringen, de spanning van een nieuwe onzekere toekomst, het nieuwsgierig zijn naar wat er komt, een nieuwe start maken in je eentje.
◊
Wat er is voelt niet meer fijn en het kan niet meer omgebogen worden tot wat het was. Wat er was is er niet meer en je hebt er geen invloed op.
Bijna iedereen kent dit gevoel. Het speelt ook bij het beëindigen van een relatie, vooral als je niet degene bent die het wil beëindigen. Het verdriet dat het niet zo heeft mogen zijn…. Je had het graag anders gezien.
De liefde is niet weg maar de uiting van die liefde wel, er wordt geen vorm meer aan gegeven. De ander is vaak niet veranderd, maar de relatie met de ander wel. Samen blijven, het heeft niet zo mogen zijn.
◊
Later zie je dat het goed was zoals het gelopen is. Je bent er beter en sterker uitgekomen. Maar het gevoel van ‘het heeft niet zo mogen zijn’ kan soms opnieuw geraakt worden.
Hoe mooi is het dan als je kunt zijn met je verdriet maar toch ook de liefde hebt weten te behouden en je kunt zeggen: het is zoals het is en het is goed.

 

Met liefde luisteren

Zelfs al ervaar je het zelf ook als vervelend wanneer iemand je ongevraagd advies geeft, toch is ieder geneigd om dat te doen omdat je een ander wilt helpen. Je denkt het beter te weten dan de ander omdat jij het vanaf een afstand kunt bekijken en er niet middenin zit. Soms is dat ook het geval, echter niet altijd. We hebben allemaal onze eigen achtergrond en beweegredenen en ons advies is daar op gebaseerd. Ongevraagd advies is goedbedoeld, de intentie is dik in orde. Het effect is echter niet altijd wat je beoogt.
◊
Zoals kinderen kunnen zeggen dat ze het ‘zelluf’ willen doen, zo willen wij als volwassenen ook zelf ons proces doorlopen. We willen zelf tot een inzicht komen. Als we zelf ‘aha, werkt dat zo bij mij!’ ontdekken, dan beklijft dat veel meer dan wanneer een ander ons iets uitlegt dat we met ons verstand wel kunnen vatten maar nog niet helemaal kunnen voelen en al helemaal niet kunnen vasthouden. Het blijft als het ware theorie.
◊
En wie zegt dat jouw advies goed is voor de ander? Dat is uitsluitend aan de ander of dat zo is. Eigenlijk ‘help’ je de ander het meest door alleen maar te luisteren. Al pratend ontdekt de ander vanzelf wat goed is, je hoeft alleen maar de juiste vragen te stellen waardoor iemand zelf weer verder ontdekt. Je kunt hoogstens nog vertellen wat jij voor vergelijkbaars hebt meegemaakt en hoe jij dat hebt aangepakt, je merkt snel genoeg of dat op prijs gesteld wordt of niet.
◊
De reden waarom ik de laatste tijd niet zo actief ben met berichten (o.a. op Facebook) is het feit dat mijn moeder na 54 jaar wonen in een ruime eengezinswoning gaat verhuizen naar een aanleunwoning. Dat betekent een proces van loslaten in een snelkookpan.
54 jaar verzamelen van spullen, kleding, uitingen van creativiteit van (achterklein)kinderen, souvenirs (van anderen), verjaardagscadeaus/kaarten etc. en een aantal weken om daar een keuze in te maken. Weliswaar ondersteund door mijn zus en mij, maar toch, ga er maar aan staan als 87-jarige.
◊
Wat is nu de link met luisteren en ongevraagd advies?
Mijn moeder heeft het zwaar deze periode, zo nu en dan is ze verdrietig omdat het haar te snel gaat. Ze moet afscheid nemen van herinneringen. En van goede bedoelingen. Veel is bewaard voor het geval iemand van de familie het kon gebruiken en dat blijkt nu lang niet altijd het geval. Gelukkig is er de kringloop.
Ik heb gemerkt dat in dit proces van opruimen mijn moeder verdrietig wordt als redelijke argumenten naar voren worden gebracht als ‘mem kan niet alles meenemen vanwege de veel kleinere beschikbare ruimte, dat gaat nu eenmaal niet’. Dat weet ze namelijk wel en dat wijst haar juist op de pijn. Zulke dooddoeners ondersteunen niet, maar focussen op het verlies.
Als we echter bevestigen dat dit niet een gemakkelijke periode is voor haar, dan voelt ze zich erkend in wat ze doormaakt en daar zie je haar krachtig van worden. Veel meer dan complimenteren dat ze het goed doet en zo flink is, dat werkt niet. Erkenning van het rouwproces, daar draait het om en dan is luisteren voldoende.
◊
Sommige spullen gaan nu toch mee, alhoewel we weten dat ze het niet kwijt zal kunnen en wellicht in een later stadium nog een opruimslag zullen vergen maar zo wil ze het graag. De keuze in sommige gevallen uitstellen zodat het nu behapbaar is voor haar. Dat bepaalt ze zelluf 😊. We luisteren waar ze moeite mee heeft en we laten het gebeuren zoals zij wil zodat zij zelf tegen iets aan gaat lopen en dan zelf het besluit neemt hoe te handelen.
◊
En ik schrijf het hier mooi op, maar dat luisteren gaat niet vanzelf 😊 . Dat is ook voor mij een leerproces. Niet alleen in deze situatie met mijn moeder maar in het algemeen. We willen altijd meer betekenen voor de ander en hebben vaak niet door dat minder (woorden) vaak meer is.
Er gewoon voor de ander zijn, de ander echt zien zoals hij is en luisteren met liefde, dat geeft de meeste betekenis.

 

Dit is een deel van de tekst van Broken wings van Mr. Mister. Het spreekt me zeer aan. Leer weer te vliegen, al zijn je vleugels gebroken. Leer de vrijheid kennen en ga voor liefde.

Niemand ontkomt aan gebroken vleugels. Ieder kind loopt kwetsingen op, de één meer dan de ander en ook verschilt de heftigheid. Ik noem nu één boek ‘Het einde van de opvoeding’ van Jan Geurtz waarin gesteld wordt dat het een onontkoombaar proces en zelfs een voorwaarde is dat elke kind een identiteit opbouwt die hem verwijdert van zijn natuurlijke staat. Die identiteit opbouwen is een tussenstap tot het volwassen natuurlijke zijn. Ik noem nu dit ene boek dat dit proces goed omschrijft, maar dit wordt in meerdere boeken en theorieën naar voren gebracht.
Het kind leert overlevingsstrategieën en neemt bepaalde overtuigingen van de ouders en omgeving over. Die gevormde identiteit bedekt de natuurlijke staat van het kind. Later als volwassene kan je door bewust naar jezelf te kijken je natuurlijke staat weer ont-dekken. Onvoorwaardelijke liefde voor jezelf is daarbij het toverwoord.
◊
Die breuken gaan niet weg, je verleden hoort bij je. Je kunt alleen het verhaal wat je eraan gekoppeld hebt, loslaten. Dus je kunt de pijn ervaren van een verbroken relatie, het verdriet er laten zijn, maar de overtuiging dat je voor die ander niet de moeite waard was, die laat je gaan. Met die overtuiging wijs je jezelf af en onvoorwaardelijke liefde staat afwijzing niet toe. 😊

In de beeldjes die ik op de foto heb staan, wordt het mooi getoond. De breuken zijn zichtbaar, de lijm ook, maar beide beeldjes zijn weer heel inclusief de breuk. Verdriet voelen is helend en een blijk van compassie met jezelf. Je kunt gewoon verder op de weg naar je oorspronkelijke natuurlijke staat…….

• 

Ik houd steeds meer van alle seizoenen net zoals ik steeds meer van mezelf houd. Deze vergelijking trek ik met een reden omdat onder beide stellingen een zelfde waarheid schuil gaat. Ik geef steeds minder vaak een negatieve betekenis aan iets, of het nou om regen gaat, een grijze donkere lucht of een automatisch patroon dat ik nog toepas terwijl het mij niet ten goede komt.
◊
De lente is denk ik wel het seizoen dat ieder waardeert, alles bloeit en groeit. Vogeltjes fluiten, lammetjes in de wei, knoppen en bladeren aan de bomen. Er is leven! Ook de zomer kunnen de meesten onder ons wel waarderen: de warmte, het licht, langer buiten zijn.
De herfst en de winter, dat is een ander verhaal. Daar hebben veel mensen moeite mee. Het wordt donkerder, soms is het guur weer (wat een mooi ouderwets woord ‘guur’ ), de bomen verliezen alle blad, het meeste groen verdwijnt uit de tuinen. Alles trekt zich terug. Sommige dieren houden een winterslaap.
◊
Ik houd tegenwoordig van alle seizoenen. Aan het eind van de zomer vind ik het wel mooi dat de zomer op z’n eind loopt. Ik ben dan echt klaar voor de herfst. Het voelt zo heerlijk als het buiten regent en ik zit lekker binnen. Ook door de regen fietsen met een regenpak is geen probleem (meer). Ook de donkere dagen in december vind ik heerlijk. Al die lichtjes om ons heen in tuinen en in eigen huis. Een lichtje aandoen of een kaarsje opsteken op een vroege zomeravond heeft lang niet hetzelfde effect. 😊 Beslagen bril? Gewoon de glazen weer helder poetsen of even wachten. En wandelen is in elk seizoen mooi, kwestie van juiste kleding en schoeisel.
◊
Je kunt het weer niet veranderen maar wel hoe je er naar kijkt, dus welke betekenis je er aan geeft. Waarom zou je somber worden van een grijze lucht? Dat was gisteren het geval, veel regen, een grijze en donkere lucht. Er was niet veel zicht, maar het had wel wat, die kleine wereld waar je dan in vertoeft. Toch ook iets beschermends, iets gezelligs, althans dat ervaar ik zo. En nu weer een dag met zon. Die afwisseling: prachtig!
◊
Dan de vergelijking met mijzelf. Welke betekenis geef ik bijvoorbeeld aan een minder mooie herinnering? Denk ik liever niet terug aan een bepaalde gebeurtenis omdat me dat pijn doet, of kan ik zien wat die gebeurtenis mij uiteindelijk gebracht heeft en me eigenlijk gesterkt heeft. Dat laatste is míjn keuze.
Hoe reageer ik als ik even niet lekker in mijn vel zit? (Want dat blijft voorkomen, ook als je bewuster in het leven staat) Neem ik me dat zelf kwalijk? Vind ik dat stom van mezelf dat ik dat gevoel nog steeds heb? Word ik boos op mezelf, ga ik balen en daardoor het gevoel versterken? Of denk ik: het is maar even zo, het is niet anders, blijkbaar komt een oud zwaarmoedig gevoel even boven. Ik kijk er naar, laat het voor wat het is en het verdwijnt vanzelf weer net zoals het plotseling gekomen is. Niet zwaarder maken dan nodig is en niet in gaan zwelgen.
◊
Zo kan je dus invloed hebben op je leven door anders tegen gebeurtenissen aan te kijken, door het te laten zijn voor wat het is. Niets is van zichzelf positief of negatief, het is maar net door welke bril je het bekijkt.
Geniet daarom in deze donkere dagen van het licht dat er alom is. En als je dat niet ziet, ontsteek dan zelf het licht!
Plezierige feestdagen!!

Vlieg de wereld in, spread your wings, flean de wrâld yn!

Bijgaande foto toont een tekst die op de uitgang van de parkeergarage Oldehoofsterkerkhof in Leeuwarden staat. Onderaan een deel van het openingslied Culturele Hoofdstad. De tekst van het openingslied is mooi:  ‘durf jezelf opnieuw te vinden, vlieg je eigen schaduw voorbij’.
Boven dit couplet staat ‘vlieg de wereld in mijn jongen, spread your wings my boy, flean de wrâld yn myn jonge’. Toen ik dit voor het eerst las, dacht ik direct ‘hoezo jongen/boy?’ En de meiden dan? Wij mogen toch ook de wereld in vliegen? Ja, natuurlijk!

Spreid je vleugels en vlieg! Dat wil ik je meegeven, ook jij kunt vliegen als je gaat geloven in jezelf. Je vliegt als je het licht in jezelf herontdekt. Dat geldt voor iedereen, man en vrouw, jongen en meisje.
Het licht in jou: als je het uitspreekt hoor je ook ‘het ligt in jou’. Alles is in je aanwezig, je bent geboren als een perfect wezentje.

 Ieder van ons heeft echter in de loop van de jaren als kind, puber, jongvolwassene, een identiteit opgebouwd met bijbehorende overlevingsstrategieën en patronen. We zijn gaan geloven in de verhalen die ons verteld zijn, waardoor we denken dat we zijn zoals we zijn.
Als die identiteit je prima bevalt, dan ben ik blij voor je, laat ik dat voorop stellen. Niet iedereen hoeft te veranderen en aan bewustzijn te werken. Maar, als het wringt, je bent niet tevreden over jezelf, je vindt dat er van alles aan je mankeert, je bent niet echt gelukkig met hoe het loopt in je leven, durf dan jezelf opnieuw te ontdekken en vlieg je eigen schaduw voorbij.

Je hoeft niet het slachtoffer te zijn van je omstandigheden, je hebt vaak veel meer invloed op die omstandigheden dan je zelf denkt, door hoe je er mee omgaat. Kan je anders naar een situatie kijken? Ergens in berusten i.p.v. er tegen te vechten. Kan je gaan geloven in bekrachtigende overtuigingen i.p.v. belemmerende overtuigingen? Kan je een andere keuze maken? Kan je bewust gaan kijken naar een automatische manier van reageren van jezelf die niets oplevert en dan bewust kiezen om anders en effectief te reageren?

Zo heb ik zelf zo’n 56 jaar geleefd met een halfleeg glas, totdat ik me daar heel erg bewust van werd. Ik had het niet door dat ik altijd keek naar wat er nog niet goed liep, of dat nu bij een ander was of bij mezelf. Altijd oordelen i.p.v. complimentjes geven. Nooit echt stilstaan bij behaalde successen, maar direct zien wat er nog verbeterd moest worden. Ik was een ‘ja, maar…’. Mijn eigen meetlat lag hoog en de tevredenheid over mezelf was laag. Kritiek van anderen had veel impact. Ik vergeleek mezelf voortdurend met anderen en kwam er dan altijd bekaaid af. Soms voelde ik me ook ver verheven boven de ander. Ik accepteerde niet echt wie ik was en waardeerde niet wat ik kon, ook niet als anderen die waardering uitspraken.
Oké, dit is wat gechargeerd, want natuurlijk was het al die 56 jaren niet zo zwart(-wit) als ik het stel, maar over het algemeen was ik eerder zwaar op de hand dan dat ik lichtvoetig in het leven stond.

Totdat ik me van dat halflege glas bewust werd, er helemaal klaar mee was en er voor koos om het halfvolle glas te leren zien en aandacht te geven. Successen vieren, kijken naar wat ik allemaal al behaald had en hoe ik al veranderd was. Dingen doen die ik leuk vond en die me energie gaven.

Ben je klaar door een keuze te maken? Nee, je kiest voor het aangaan van een proces. Een oud patroon van zwaar in het leven staan is niet 1 2 3 weg. Bewustzijn vraagt oefening in herkenning van automatische reacties en vraagt dan het toepassen van een andere manier van denken en reageren. Bovenal vraagt het om zelfliefde en de bereidheid om te ontvangen.

Vliegen is vooral van jezelf houden en geloven dat jij ook kan vliegen. Als ik van zwaarmoedig naar blijmoedig kan, dan kan jij dat ook!
Flean de wrâld yn myn famke en myn jonge!

 

 

Doorzetten

Doorzetten is een goede eigenschap van me. Dat zeggen mensen om me heen en ik weet het van mezelf. Een ander woord dat er bij hoort is wilskracht. Ik heb het grootste deel van mijn leven op wilskracht geleefd.
Een goede eigenschap brengt echter ook altijd een valkuil mee. Als die eigenschap overdreven wordt, dan wordt doorzetten volharden. Het woord vol-harden zegt al genoeg, het woord ‘hard’ zit er in, het staat vast, het is een hard gegeven, er is geen bewegingsruimte meer, geen beslisruimte om anders te doen.

Ik ben altijd een doorzetter geweest, mijn ouders gaven het voorbeeld. Waar ik één keer aan begonnen was, ging ik mee door, ook als het me geen plezier meer gaf.
Deze eigenschap brengt me veel goeds, ook in mijn proces van bewustwording heeft het me ver gebracht. Maar ook hier kwam en komt het als valkuil naar voren. Ik heb meerdere keren onderweg het advies gekregen om tevreden te zijn met wat ik al heb bereikt, om daar ook naar te kijken. Maar bij mij overheerste altijd het gevoel van er nog lang niet te zijn. Ik voelde ontevredenheid over mezelf, dus ik zocht verder.

Ook nu op dit moment waarop ik weet dat ik niet meer hoef te zoeken naar mezelf omdat ik inmiddels weet dat ik helemaal perfect ben zoals ik ben, ook nu kan ik weer vervallen in een patroon van veel moeten en doorzetten. Ik moet mijn opleiding afronden, mijn eigen bedrijf opzetten, mijn doelgroep bepalen, aan mijn website werken, een goed voorbeeld leven etc.
Het zijn echter allemaal zaken die ik mezelf opleg, ik heb zelf voor een opleiding gekozen, ik wil zelf voor mezelf beginnen. Wat ik dan soms weer vergeet, zijn de onderliggende redenen van dit alles. Waarom wilde ik ook al weer die opleiding doen, welk verlangen zit er achter dat eigen bedrijf? Ik wilde iets heel erg graag en voordat ik er erg in heb, kan het zich om me heen sluiten als een keurslijf en ga ik op wilskracht verder en dat voelt niet licht. Ik ga vanuit verlangen naar een moeten, ik ga (onbewust) van voelen naar denken.

Volgens Roy Martina, o.a. trainer op het gebied van persoonlijke ontwikkeling, is het onze taak om te blijven dansen naar ons doel toe. Dat wil zeggen genieten van de reis naar de krachtigste versie van onszelf, genieten van het nu en gewoon doorgaan, met geduld en met liefde voor jezelf.
De krachtigste versie van onszelf bereik je niet met wilskracht maar met innerlijke kracht. Innerlijke kracht drijft op je verlangens. Verlangens forceer je niet, zet je niet door, die ontvouwen zich. Verlangens komen vanuit je hart, niet vanuit je hoofd. Die voel je, die bedenk je niet.
Geduld is hierbij een schone zaak. Vertrouwen dat het loopt zoals het loopt en alles op het juiste moment op je pad komt is een magisch gegeven.
Doorzetten vanuit je hart is de weg, doorzetten vanuit je hoofd is een doodlopende weg.
Ik heb mezelf weer even wakker geschud, ik ben weer bewust.😊

Zwarte Piet en leef je uit angst of uit liefde?

De Zwarte Pieten-discussie gaat maar door en tegelijkertijd treden de veranderingen geleidelijk op. De cijfers geven aan dat het percentage mensen dat zich niet meer kan vinden in Zwarte Piet groter wordt, al is het nog steeds een minderheid. De meeste veranderingen gaan geleidelijk, veranderen is een proces.

Leef je uit angst voor verandering of vanuit angst voor kwetsing of leef je uit liefde voor de medemens. Bij liefde voor de medemens hoort begrip en inlevingsvermogen.

De Zwarte Pieten-discussie wordt gedomineerd door uitersten die zich vastzetten in harde standpunten.
De ene groep houdt zich vast aan een traditie, waarbij niet afgevraagd wordt of de traditie altijd wel zo ingevuld is en wat voor gevoel de traditie oproept bij anderen. Deze groep houdt zich vast aan het vertrouwde, het moet blijven zoals het was, elke verandering doet afbreuk. Men is vergeten dat er al veranderingen hebben plaatsgevonden, de roe is bijvoorbeeld al lang verdwenen. Verandering wordt niet als plezierig ervaren, het wordt niet overwogen, kom niet aan ‘onze’ Zwarte Piet.
De andere groep vindt de traditie racistisch en wil dat Zwarte Piet onmiddellijk stopt. Zo gaat dat niet met tradities, dat kan niet ogenblikkelijk. Lang niet iedereen kan direct vanaf een afstand kijken naar een traditie waar hij in opgegroeid is. De traditie, dat ben je zelf, elke kritiek wordt persoonlijk opgevat. Bewustwording heeft tijd nodig.

Wanneer je vasthoudt aan een overtuiging, zoals beide groepen doen, dan is er geen discussie mogelijk. Standpunten worden uitgewisseld en ieder blijft bij zijn eigen standpunt. De barricaden zijn opgeworpen, daar komt niemand doorheen. Het is een strijd geworden, waar geen winnaar uit voort kan komen.

Er is echter ook een groep die begrip heeft voor beide standpunten. Hoe kom je tot begrip? Door vragen te stellen. Vragen stellen opent de energie en geeft ruimte. Standpunten en stellingen zetten de energie vast.
De volgende vragen heb ik aan mezelf gesteld:
Kan ik me voorstellen dat een gekleurde medemens Zwarte Piet als racistisch ervaart? Kan ik me voorstellen dat een blanke medemens uit het buitenland Zwarte Piet als racistisch beschouwt? Kan ik me voorstellen dat mensen een traditie ongewijzigd willen houden en omdat ze met die traditie opgegroeid zijn niet kunnen of willen zien dat anderen dat als racistisch ervaren?
Alle vragen kan ik bevestigend beantwoorden. Ik heb begrip voor beide partijen.
Ik ben opgegroeid met de traditie. Ik ben er bewust over na gaan denken en ik kan me nu voorstellen dat het door anderen als kwetsend wordt ervaren.
Ik weet dat de veranderingen plaats zullen vinden, het heeft alleen tijd nodig. Ik maak me er niet druk over, het komt vanzelf goed. Nu ik het van een afstand heb kunnen bekijken, heb ik moeite met Zwarte Piet, maar er valt mee te leven en ik ben geduldig 😊

Een heel ander verhaal, is het feit dat Sinterklaas en Zwarte Piet een kinderfeest wordt genoemd. Ik heb het nooit als feest ervaren. Ik vond het spannend en was onder de indruk. Van Zwarte Piet én van Sinterklaas. Wanneer wij met de lagere school naar zalen De Zon in Oosterwolde gingen voor de Sinterklaasviering, dan klopte mij het hart in de keel uit angst dat ik het podium opgeroepen zou worden omdat er iets in het Grote Boek van Sinterklaas zou staan. Ik was zo blij wanneer we de ‘viering’ achter de rug hadden. Er ging toch een soort dreiging vanuit al was ik een braaf en gehoorzaam kind.

Ik merk dat ook tegenwoordig (hele) kleine kinderen Zwarte Piet beangstigend vinden en onder de indruk zijn. Dan mogen ze nog zo vriendelijk lachen en pepernoten geven, de zwarte schmink blijft imponerend. Wat mij betreft is een vriendelijker uitstraling ook een argument om met Zwarte Piet te stoppen.

 

Vallen en opstaan

Leren met vallen en opstaan. Leren ís vallen en opstaan. Door schade en schande wijs worden. Na regen komt zonneschijn. Het leven is niet altijd rozengeur en maneschijn. Elk nadeel heb zijn voordeel. Geen rozen zonder doornen. Van fouten leer je het meest.
Er zijn heel veel gezegden en spreekwoorden die aangeven dat het leven niet alleen uit geluk bestaat maar dat naast de zonzijde ook een schaduwzijde is. Tegenslag hoort bij het leven. Yin en yang. Je kunt je gewoon niet elke seconde van de dag vrolijk voelen.
◊
Voor mij is levenskunst de kunst om dat gegeven te accepteren en te omarmen. Wanneer je bewustwording groeit en je je steeds meer bewust wordt van de mogelijkheden die je hebt, dan word je je ook meer bewust van de twijfels die die mogelijkheden met zich meebrengen. Je wordt krachtig én kwetsbaar tegelijk en je blijft werken aan de balans tussen beide.
Als je bewuster in het leven gaat staan, betekent dat niet dat je geen tegenslag meer zult kennen, je kunt er echter wel beter mee omgaan. Je zult altijd blijven vallen, zodat je weer kunt opstaan. Soms veer je zo op je beide benen terug, soms is het een moeizame klim uit de put.
Voor mij ligt de uitdaging in het waarderen van het vallen.
◊
Helaas voelt vallen niet plezierig, dat kan in sommige gevallen heel pijnlijk, teleurstellend of deprimerend zijn. Vallen voelt als falen. ‘Weet ik nu nog niet hoe het moet?’, vraag je je dan af. Iedereen wil een gelukkig en gemakkelijk leven, je wilt niet altijd moeite doen, je wilt gewoon dat het lekker loopt en dat je plezier hebt. Je wilt niet met iets moeten ‘dealen’.
Een automatische reactie is dan: freeze, flight or fight.
Freeze: niets doen, hopen dat iets overwaait. Je wilt het niet, hebt er geen zin in, je doet het niet, je laat het erbij zitten.
Fight: je gaat strijden, enorm je best doen, je gaat forceren.
Flight: je vlucht weg, je zoekt afleiding. Je gaat dagdromen, tv-kijken, sporten, eten, er op uit, lezen etc.
Dit zijn alle drie onbewuste processen, die doe je automatisch als je er niet bij stilstaat. Ieder zal dit herkennen. Ook als je meer bewust in het leven staat, blijven deze automatische processen een rol spelen.
◊
Als je je bewust bent van je automatische reactie, dan heb je de keuze om anders te gaan reageren. Bewustwording alleen zorgt niet voor verandering, het is afhankelijk van welke keuze je maakt en of je ook daadwerkelijk handelt. Dat laatste vergt een grote wilskracht. Het automatische proces voelt namelijk heel vertrouwd en eenvoudig en geeft instant bevrediging. Het houdt je in je comfortzone en comfort voelt heel plezierig 😊
◊
Maar wat als die comfortzone steeds minder plezierig aanvoelt? En op lange termijn helaas ook niet werkt. Dat comfortabele gevoel is er namelijk maar even, het gevoel waar je voor weggelopen bent komt altijd weer terug. De onrust, angst, verdriet -wat er ook maar speelde- blijft naar boven komen als je er niet naar gekeken hebt en aanvaard hebt. 
Een automatische reactie -een patroon- doorbreken is niet eenvoudig. Dat vraagt moed en wilskracht. Pas als je echt heel graag anders wilt, als je echt klaar bent met je automatische overlevingsreactie, dan is verandering mogelijk. Maak contact met je verlangen, vraag jezelf wat je echt graag wilt en ga ervoor!
Erken de waardevolle les van vallen en kijk eens of je vallen kunt zien als een uitnodiging om te veranderen en te groeien. Durf je buiten je comfortzone te begeven met je verlangen als richtingaanwijzer.

Het is goed zoals het is
♥
Het is goed zoals het is. Volg je natuur, volg de natuurlijke weg. Kijk naar de natuur, zoals alles vanzelf gaat, naar de kracht én veerkracht van de natuur, naar de vanzelfsprekendheid van seizoenen.
In de afgelopen periode van droogte reageren planten en bomen als vanzelf, alles wordt ingezet om te overleven. Terug naar de basis, naar de wortels. Als de wortels maar vocht houden, geen verspilde energie naar bloem en blad. Ik vind het prachtig om te zien. En de diversiteit! Sommige planten gedijen juist goed in droogte en zien er prachtig uit.
♦
Zo is het met mensen ook en de menselijke natuur. In wezen – van nature- zijn we allemaal hetzelfde met dezelfde basisbehoeften maar in de praktische uitvoering zijn we zeer divers. Onze omstandigheden zijn verschillend, we zijn verschillend opgevoed, ons uiterlijk is verschillend.
Maar zijn onze omstandigheden nu zoals we ze willen, voor zover we daar invloed op hebben? Hebben we gekozen voor de juiste tuin, voor het laten bloeien van al onze talenten, de juiste locatie, de juiste mensen om ons heen, het juiste werk, goede voeding? Leven we het leven waar we goed in gedijen en waarin we volop tot ons recht komen?
♦
Volgens de Kindertolktheorie, ontwikkeld door Janita Venema, kan je je leven beschouwen als een tuin waarbij sommige zaadjes gegroeid zijn tot enorm grote bomen, sommige zaadjes nog hele kleine plantjes zijn en sommige zaadjes zelfs nog niet zijn uitgekomen. Zo kan bijvoorbeeld het ‘volgzaam zijn’ zo’n grote boom zijn geworden waardoor het zaadje van ‘jezelf uiten’ niet tot bloei heeft kunnen komen. Dat zaadje dat nog niet is uitgekomen kan onder een steen liggen, je hebt het bedekt om wat voor redenen dan ook. Of het wordt niet water gegeven -gevoed- of het krijgt geen licht -aandacht- omdat bomen het licht wegnemen.
Kom je tot inzicht en wil je een bepaald zaadje laten uitkomen en groeien, dan kan rigoureus snoeien van grote bomen nodig zijn en het aandacht geven aan het zaadje. Wat je aandacht geeft, groeit.
♦
Met een Kindertolksessie of Luisterkindafstemming kan ik je inzicht geven in je bewustwordingsproces. Inzicht in wat er op dit moment speelt in je leven en wat aandacht nodig heeft. Ik heb daarnaast in een NLP-opleiding bij SenSolid een aantal prachtige technieken geleerd om je te helpen bij het snoeien van je bomen.
Neem gerust vrijblijvend contact op met me.

Ik kreeg van Facebook een melding dat het al weer een tijdje geleden is dat ik een bericht geplaatst had op Het licht in jou en of het niet weer tijd werd om mijn vrienden te verblijden met een nieuw bericht.
Dat wist ik zelf ook wel. Waarom heb ik niet eerder wat geplaatst? Waarom hanteer ik geen regelmaat? Misschien vraag je je dat af.

Dat zal ik vertellen. Ik wil van mijn oude patroon van ‘m’n best doen’ af en van ‘móeten’. Ik heb voor een nieuwe richting gekozen waarin ik kies voor plezier en voor het doen van dingen die me blij maken. Daarom ben ik dit Facebook-account begonnen. Ik vind het leuk om mijn bewustzijn te ontwikkelen en ik vind het leuk om mijn ervaringen te delen. Het geeft me energie, ik kom steeds meer in mijn kracht te staan.