Sinds 2013 vieren we vakantie in het noordwesten van Jutland, in de omgeving van de vuurtoren Rubjerg Knude, ten zuiden van Lønstrup. De steile kust is indrukwekkend, de afslag is gemiddeld 1, 3 m jaarlijks. Dat zie ik en ervaar ik. Paden lopen dood in de afgrond, nieuwe paden zijn al gevormd omdat sommige mensen het beangstigend vinden zo dicht langs een rand te lopen.
Vakantiehuizen verdwijnen. Van Mårup Kirke heb ik de muren nog zien staan, maar die zijn inmiddels uit voorzorg verwijderd. De kust wordt wel beschermd maar dat geldt alleen voor de dorpen, niet voor de gehele kuststrook. Ook van de vuurtoren wordt voorspeld dat deze over 10 á 15 jaar in de zee zal storten.

Afgelopen juni 2017 hebben we een week in Lønstrup gezeten in een vakantiehuisje zo’n 6 meter van de afgrond met zicht op het kerkhof van Mårup Kirke en de Rubjerg Knude vuurtoren. Het pad door het duingebied tussen het kerkhof en de vuurtoren was al niet meer te bewandelen langs de afgrond, dat pad was afgesloten, ik zag ook dat het deels verdwenen was. Aan de ene kant jammer, want het was een prachtig pad met indrukwekkende kijkjes in de diepte, maar aan de andere kant was ik zo blij dat ik dat pad nog wel had gelopen. Het zit gelukkig in mijn herinnering.

Na de week Denemarken zaten we een week in Noorwegen en na die week hebben we onderweg naar Nederland overnacht in een hotel in Lønstrup. In diezelfde week was het pad vanaf het kerkhof naar de vuurtoren volgestort met grond en was het pad verlegd een aantal meters landinwaarts. Zo snel de verandering zien, dat deed verdriet. Het voelde ronduit pijnlijk om het oude pad niet meer te kunnen belopen en om gedwongen te worden het nieuwe pad te volgen.

Het toont de kracht van de natuur. De kustafslag en zandmigratie rond de vuurtoren zijn beide natuurlijke processen. Zo is ook het geval met ons eigen groeiproces. Het gaat om een natuurlijk proces, soms geleidelijk, soms met een sprong. Soms is het bewustwordingsproces ook pijnlijk, je hebt moeite met veranderingen, de nieuwe weg is nog onbekend en kan daardoor onveilig voelen. Je wilt het graag houden zoals het was, maar dat klopt niet meer voor je, het wringt, het voelt niet meer goed, je mag loslaten. Je hebt je gehecht aan je zorgvuldig opgebouwde identiteit en wat komt er voor in de plaats, wat blijft erover van je?

Het bewustwordingsproces is een natuurlijk proces, je kunt het niet forceren. Je krijgt op je pad wat je aankunt, je hoeft je alleen maar bewust te zijn van je doel en dat is ultiem tevreden zijn met jezelf zoals je bent. En soms, voordat je het doorhebt, bewandel je de nieuwe weg. Zoals ik nu doe, eerst letterlijk in Denemarken op het kerkhof en nu met mijn nieuwe Facebooksite.
En soms neem je een nieuwe weg pas als je met de rug tegen de muur staat, zoals ik stond eind 1994/begin 1995, dus pas als de weg doodloopt en je lichaam zegt ‘stop, zo kunnen we niet verder’. Het lichaam is je bondgenoot, luister ernaar.
Stel regelmatig de vraag aan jezelf ‘hoe gaat het met me en wat heb ik nodig?’ En maak de keuze voor jezelf.