Misschien zullen sommige van jullie zich afvragen waarom het de laatste tijd zo rustig was op mijn website qua berichten. Mijn voorlaatste bericht is namelijk van 2 november, er zit inderdaad veel tijd tussen. Het is nooit een kwestie van geen tijd hebben, ik heb juist veel vrije tijd de laatste tijd en anders maak ik wel tijd. Het is ook niet dat er niets te delen valt, want er gebeurt juist veel. Ik heb blijkbaar even geen behoefte om te delen. Of krijg ik het voor mezelf nog niet op een rijtje? Of geniet ik gewoon van de rust?
◊
Het is van alles wat. Het is heerlijk rustig op sommige momenten, ik maak me niet echt druk om wat dan ook. En toch gebeurt er ook weer veel. Er komen oude emoties en stemmingen naar boven.
Ik weet niet wie dit herkent, maar ik heb soms bij het opstaan geen zin in de dag. En het is niet zo dat ik zou willen blijven liggen, maar ik heb gewoon geen zin in wat ik die dag moet doen. Ik wil het liefst wat omlummelen, in ieder geval niets moeten, maar totale vrijheid van handelen hebben. Er is zo’n dag niets vervelends aan de hand, er is niets waar ik tegenop zie. Het is ‘gewoon’ de verkeerde pet op hebben, een negatieve intentie, een mindset die niet meewerkt, in een stemming zitten van ‘ik heb geen zin, ik wil niet’, kortom zelfsabotage en niet helpend.
◊
De ‘geen zin’ gedachte is er één die regelmatig voorbij gekomen is de laatste weken. Een andere gedachte is ‘ik ben in mijn eentje hiervoor verantwoordelijk’. Soms voel ik me ergens heel erg verantwoordelijk voor terwijl die verantwoordelijkheid niet alleen bij mij ligt of zelfs helemaal niet bij mij ligt. Toch neem ik dat op me, al voelt het zwaar, het is een oude gewoonte. Ik ben het gewend om me verantwoordelijk te voelen voor een ander, om te zorgen voor een ander.
◊
Dit zijn oude patronen/overtuigingen/gedachten die in mij zitten en die naar boven kunnen komen. Soms word ik getriggerd door een situatie, soms is er geen trigger maar komt een emotie spontaan naar boven. Voorheen onderging ik dat en dan had ik er last van. Ik ging erin op, de mondhoeken gingen omlaag en moeheid was mijn beste vriend.
◊
Inmiddels weet ik dat liefde voelen voor dat gevoel, voor die stemming, de weg is. Het erkennen dat ik in die stemming zit, het aanvaarden dat ik me zo voel en daarna het welkom heten van het gevoel. Misschien is het beter te volgen voor je als ik vertel dat ik deze stemming zie als een stukje van mij. Dat ‘geen zin-gevoel’ dat heb ik als kind en als volwassene heel vaak gevoeld. Het is een stukje Geesje die geen zin heeft, die van alles moet maar dat niet wil. Dat stukje mag eigenlijk niet mee doen. Ik wil niet in zo’n stemming zitten van nergens zin in hebben, dat geeft geen energie, je voelt je er niet gelukkig onder.
Echter, als je een bepaalde emotie niet wilt voelen, dan onderdruk je die emotie. Dat stukje in jezelf zet je aan de kant. Maar dan blijft die emotie des te meer aanwezig en pakt altijd weer de kans om zich te laten zien, want het zit nu eenmaal in je.
◊
Het is een kwestie van heling, van heel worden, van integreren, dat stukje weer mee laten doen. Zeggen tegen jezelf dat je best even geen zin mag hebben, het is oké. Er met compassie naar kijken, met compassie naar jezelf kijken dat dit weer naar boven komt. Het wil namelijk gezien worden, erkend worden als deel van jou. Je zult merken dat als je een bepaald gevoel erkent en omarmt, dus dat het er mag zijn, dat de intensiteit dan verdwijnt.
En het werkt als je een gevoel ook met vreugde kan begroeten: ha, ben je er weer, Geesje die zich zo verantwoordelijk voelt! Welkom, leuk dat je er bent, je hoort bij me en ik hou van je.
◊
Het is een heel andere manier van omgaan met jezelf, het is even wennen om emoties die je niet plezierig vindt te verwelkomen. Maar dat is in mijn ogen het helingsproces. Alle delen die je van jezelf hebt afgekeurd, mogen er zijn. Stop met jezelf af te keuren en te veroordelen.

Je bent perfect zoals je bent!