Het heeft niet zo mogen zijn

Mijn moeder is verhuisd. Ze heeft het huis achter haar gelaten waar ze 54 jaar heeft gewoond en waar ze eigenlijk oud wilde worden. Een bejaardentehuis, daar vond ze zichzelf te goed voor en dat is ze ook. Maar toch heeft ze een periode afgesloten en is ze naar een aanleunwoning gegaan. De belangrijkste reden: het overlijden van haar beste vriendin vorig jaar, woonachtig in dezelfde straat. Daar blijven wonen: het heeft niet zo mogen zijn. Een keus met pijn in het hart.
◊
Dat gevoel, dat aan iets een einde komt wat je eigenlijk niet wilt maar waarbij je tegelijkertijd weet dat het niet anders kan, hoe pijnlijk ook. Dat gevoel omvat zo veel: verdriet over het verlies en gemis, onmacht, het alleen voelen, twijfel over je keuze, de pijn van het loslaten, het achterlaten van vele bijzondere herinneringen, de spanning van een nieuwe onzekere toekomst, het nieuwsgierig zijn naar wat er komt, een nieuwe start maken in je eentje.
◊
Wat er is voelt niet meer fijn en het kan niet meer omgebogen worden tot wat het was. Wat er was is er niet meer en je hebt er geen invloed op.
Bijna iedereen kent dit gevoel. Het speelt ook bij het beëindigen van een relatie, vooral als je niet degene bent die het wil beëindigen. Het verdriet dat het niet zo heeft mogen zijn…. Je had het graag anders gezien.
De liefde is niet weg maar de uiting van die liefde wel, er wordt geen vorm meer aan gegeven. De ander is vaak niet veranderd, maar de relatie met de ander wel. Samen blijven, het heeft niet zo mogen zijn.
◊
Later zie je dat het goed was zoals het gelopen is. Je bent er beter en sterker uitgekomen. Maar het gevoel van ‘het heeft niet zo mogen zijn’ kan soms opnieuw geraakt worden.
Hoe mooi is het dan als je kunt zijn met je verdriet maar toch ook de liefde hebt weten te behouden en je kunt zeggen: het is zoals het is en het is goed.