Met liefde luisteren

Zelfs al ervaar je het zelf ook als vervelend wanneer iemand je ongevraagd advies geeft, toch is ieder geneigd om dat te doen omdat je een ander wilt helpen. Je denkt het beter te weten dan de ander omdat jij het vanaf een afstand kunt bekijken en er niet middenin zit. Soms is dat ook het geval, echter niet altijd. We hebben allemaal onze eigen achtergrond en beweegredenen en ons advies is daar op gebaseerd. Ongevraagd advies is goedbedoeld, de intentie is dik in orde. Het effect is echter niet altijd wat je beoogt.
◊
Zoals kinderen kunnen zeggen dat ze het ‘zelluf’ willen doen, zo willen wij als volwassenen ook zelf ons proces doorlopen. We willen zelf tot een inzicht komen. Als we zelf ‘aha, werkt dat zo bij mij!’ ontdekken, dan beklijft dat veel meer dan wanneer een ander ons iets uitlegt dat we met ons verstand wel kunnen vatten maar nog niet helemaal kunnen voelen en al helemaal niet kunnen vasthouden. Het blijft als het ware theorie.
◊
En wie zegt dat jouw advies goed is voor de ander? Dat is uitsluitend aan de ander of dat zo is. Eigenlijk ‘help’ je de ander het meest door alleen maar te luisteren. Al pratend ontdekt de ander vanzelf wat goed is, je hoeft alleen maar de juiste vragen te stellen waardoor iemand zelf weer verder ontdekt. Je kunt hoogstens nog vertellen wat jij voor vergelijkbaars hebt meegemaakt en hoe jij dat hebt aangepakt, je merkt snel genoeg of dat op prijs gesteld wordt of niet.
◊
De reden waarom ik de laatste tijd niet zo actief ben met berichten (o.a. op Facebook) is het feit dat mijn moeder na 54 jaar wonen in een ruime eengezinswoning gaat verhuizen naar een aanleunwoning. Dat betekent een proces van loslaten in een snelkookpan.
54 jaar verzamelen van spullen, kleding, uitingen van creativiteit van (achterklein)kinderen, souvenirs (van anderen), verjaardagscadeaus/kaarten etc. en een aantal weken om daar een keuze in te maken. Weliswaar ondersteund door mijn zus en mij, maar toch, ga er maar aan staan als 87-jarige.
◊
Wat is nu de link met luisteren en ongevraagd advies?
Mijn moeder heeft het zwaar deze periode, zo nu en dan is ze verdrietig omdat het haar te snel gaat. Ze moet afscheid nemen van herinneringen. En van goede bedoelingen. Veel is bewaard voor het geval iemand van de familie het kon gebruiken en dat blijkt nu lang niet altijd het geval. Gelukkig is er de kringloop.
Ik heb gemerkt dat in dit proces van opruimen mijn moeder verdrietig wordt als redelijke argumenten naar voren worden gebracht als ‘mem kan niet alles meenemen vanwege de veel kleinere beschikbare ruimte, dat gaat nu eenmaal niet’. Dat weet ze namelijk wel en dat wijst haar juist op de pijn. Zulke dooddoeners ondersteunen niet, maar focussen op het verlies.
Als we echter bevestigen dat dit niet een gemakkelijke periode is voor haar, dan voelt ze zich erkend in wat ze doormaakt en daar zie je haar krachtig van worden. Veel meer dan complimenteren dat ze het goed doet en zo flink is, dat werkt niet. Erkenning van het rouwproces, daar draait het om en dan is luisteren voldoende.
◊
Sommige spullen gaan nu toch mee, alhoewel we weten dat ze het niet kwijt zal kunnen en wellicht in een later stadium nog een opruimslag zullen vergen maar zo wil ze het graag. De keuze in sommige gevallen uitstellen zodat het nu behapbaar is voor haar. Dat bepaalt ze zelluf 😊. We luisteren waar ze moeite mee heeft en we laten het gebeuren zoals zij wil zodat zij zelf tegen iets aan gaat lopen en dan zelf het besluit neemt hoe te handelen.
◊
En ik schrijf het hier mooi op, maar dat luisteren gaat niet vanzelf 😊 . Dat is ook voor mij een leerproces. Niet alleen in deze situatie met mijn moeder maar in het algemeen. We willen altijd meer betekenen voor de ander en hebben vaak niet door dat minder (woorden) vaak meer is.
Er gewoon voor de ander zijn, de ander echt zien zoals hij is en luisteren met liefde, dat geeft de meeste betekenis.