Voor mij wordt steeds duidelijker wat (enkele van) mijn passies zijn. De belangrijkste is het bezig zijn met bewustwording, eigenlijk kan je zeggen dat ikzelf mijn grootste passie ben (geworden). Daarnaast deel ik graag mijn inzichten in mijn bewustwordingsproces zodat jij je daar misschien in herkent en je gesteund voelt in jouw levenswandel. Ook schrijven is een passie van me, een mooie bijdrage aan mijn passie om bewustzijn te delen.
◊
Als je me jaren geleden had gevraagd wat mijn passie is, dan had ik daar geen antwoord op kunnen geven. Ik kende mezelf niet zo goed. Ik wist het niet. En hoezo passie? Je kunt toch ook ‘gewoon’ je leven leven. Passie vond ik wel een heel groot woord. Maar eigenlijk is een passie hebben niets anders dan enthousiast zijn, iets met heel veel plezier doen.
◊
Ook in de laatste jaren, waarin ik mezelf steeds beter heb leren kennen, zijn er momenten dat ik het kwijt ben, kwijt wat ik eigenlijk het liefste wil en verval ik in het ‘iets’ móeten doen en het zoeken van afleiding. Dan verval ik in onbewuste patronen, die drijven me dan zonder plezier.
◊
Waar word ik echt warm van, waar ben ik altijd enthousiast over, wat doe ik met veel plezier?
Als je in de overlevingsmodus staat, dan houd je je niet bezig met dat soort vragen. Als ik het me in het verleden al afvroeg, dan wist ik het antwoord niet. Ik wist wél wat ik níet wilde.
Ik ben heel veel jaren van mijn leven aan het overleven geweest, ik had angst voor het leven. Dat had ik toen niet door, maar het leven was voor mij niet plezier hebben, dat voelde ik wel. Ik was voortdurend op mijn hoede en bezig met de vraag wat anderen van me zouden denken. Ik wilde vooral niet opvallen, ik wilde onzichtbaar zijn.
Ik wist eigenlijk niet wie ik was en wat ik echt zelf wilde. Ik voldeed voornamelijk aan verwachtingen. En als ik al wist wat ik wilde, dan kreeg ik dat niet voor elkaar als dat niet strookte met wat de ander wilde en trok ik me weer terug. Ik was gericht op de ander en paste me zoveel mogelijk aan. Ik deed niet echt mee, ik stond aan de zijlijn.
En natuurlijk deed ik veel dingen die leuk waren, maar echte blijheid van binnen kon ik niet ervaren.
Me aanpassen, me klein maken, niet mijn ruimte innemen, denken dat de ander het beter weet, dat ik niet de moeite waard was, bang dat ik door de mand zou vallen, dat laatste voorkomen door me stil te houden, dat waren een aantal van mijn denkpatronen waar ik in gevangen zat. Ik had veel last van schaamte over mezelf, de zelfkritiek was sterk.
◊
Ik kan je vertellen dat ook als je jezelf doorziet, dus als je ziet hoe verkeerd je gedachten over jezelf zijn en je inmiddels weet en ervaart dat het anders kan en dat er een veel mooier leven mogelijk is, dat je ook dan nog regelmatig terug kan vallen in oude denkpatronen en in het veroordelen van jezelf.
◊
Het mooie is, dat je dat heel snel doorhebt en dat je blij bent met die situaties waarin je dat weer even mag zien. Die situaties die vroeger je gewone werkelijkheid waren, maar die nu een moment van bezinning en inzicht opleveren. Je kunt je licht er op laten schijnen.
Zo heb ik een aantal weken terug op één dag 3 personen meegemaakt in mijn omgeving die tegen mij aan het uitweiden waren over een onderwerp dat me niet interesseerde en op een moment dat het me niet echt uitkwam. Ik wilde die tijd liever aan iets anders besteden. De gesprekken waren helaas éénrichtingsverkeer. Ik hoefde niet te reageren, sterker nog, ik kon er nauwelijks tussenkomen. En toch bleef ik braaf luisteren. Braaf naar de ander toe, ik liet mijn innerlijke weerstand en irritatie niet blijken maar die was er wel. Met name irritatie om het ontbreken van interactie, ik deed niet mee. Pas bij het 3e gesprek en pas na zo’n 15 minuten deed ik een geslaagde poging om het (telefonisch) gesprek te beëindigen en dat lukte.
En begrijp me goed, een luisterend oor is heel belangrijk en goed om te bieden, maar er zitten grenzen aan het weggeven van jezelf en die voel je zelf het beste.
◊
Mijn eerste oordeel was, kan ik nou nog steeds niet voor mezelf opkomen en een grens aangeven?
Dat mocht omgedacht naar: goed van me, het is me gelukt om op een fatsoenlijke manier zelf te bepalen waar ik tijd aan besteed. Dat kan ik. Ik mag kiezen voor mezelf, zonder de ander te kwetsen. En nu verder oefenen.
Ik ben dan blij met de spiegel die mijn omgeving me voorhoudt. Die situaties komen niet voor niets op mijn pad, die schudden me weer even wakker omdat ik in een patroon van aanpassen en opoffering was vervallen.
Kortom, het universum (oftewel je omgeving) werkt altijd voor je!
Alles wordt steeds meer helder. Je doorziet je patronen en doorbreekt ze. En met dit opschonen wordt ook steeds meer helder wat jouw passies zijn! 😊