Verwerken

Ik ben tijdens mijn laatste vakantie in Frankrijk in de Cevennes verdwaald. Ik raakte van de officiële wandelroute af. Ik had het te laat door, dacht nog via een ander pad verder te kunnen lopen, maar dat slaagde niet. Ik liep letterlijk vast, midden op een beboste rotsachtige heuvel. Het pad terug was ook niet meer te vinden.
◊
Google maps erbij gehaald, waarbij ik moest constateren dat ik behalve van het juiste pad geraakt ook nog aan de verkeerde kant van de heuvel beland was. Ik besloot om dwars over te gaan en met dat besluit begon een overlevingstocht, anders kan ik het niet noemen.
◊
Om de paar meter kijken of het blauwe bolletje in maps richting de dichtstbijzijnde weg ging. Ik had het warm, was moe omdat ik er al 5 uren wandelen en klimmen op had zitten, zocht stukjes ‘pad’ om te bewandelen, maar viel daarbij regelmatig door de moeheid en door de steilheid in combinatie met de losse stenen. Op een bepaald moment viel ik zelfs van een stenen muurtje over de losse stenen erbovenop, ik verloor mijn evenwicht en daar ging ik.
Opgestaan, geconstateerd dat ik niets gebroken had en direct weer door. Geplaagd door vliegen om mijn bezwete hoofd. Pijnlijke handen van het steunen op de grond bij valpartijen, voelbare blauwe plekken, spierpijn in de bovenbenen als ik weer opstond. Ik voelde het verlies van kracht in mijn benen. Op sommige momenten was er geen pad, geen ruimte om te lopen en dan gooide ik mijn lichaam in de strijd. Ik bleef haken met mijn shirt en rok aan allerlei stekelstruiken en takken, maar dat maakt allemaal niet uit.Ging het blauwe bolletje niet helemaal de goede kant op, dan stuurde ik bij. Ik ging door en dacht niet aan rustpauzes of water drinken, dat kwam niet in me op. Doorgaan, doorlopen, daar ging het om.
◊
Na ruim een uur ploeteren kwam ik uit in een achtertuin van een woning en via die achtertuin op een weg, waarna ik opgehaald kon worden.
Ik ging zitten op een muurtje voor een huis en nam de schade op. Bloed op mijn benen en elleboog en veel schrammen, de eerste blauwe plek was ook al te zien. Mijn linker scheenbeen zat onder het bloed tot aan mijn sok. Niets, maar dan ook niets van meegekregen. Helemaal voor afgesloten. Alleen mijn verhitte hoofd was ik me bewust van geweest en dat ik pijnlijke plekken had, maar niets was een belemmering geweest en had mijn aandacht gekregen. Mijn doel was om zo snel mogelijk -het gebeurde aan het eind van de middag- weer in de bewoonde wereld te komen, dat was het enige dat telde.
◊
‘Thuis’ mijn verhaal gedaan, gedoucht en heerlijk uit eten geweest. Het was achter de rug, ik voelde me goed, ondanks de vele pijnlijke plekken en spierpijn.
‘s Avonds op bed echter kwamen de emoties. Ik was namelijk tijdens die dwaaltocht angstig geweest, in mijn gedachten was radeloosheid en ook lichte wanhoop te bemerken geweest maar ik liet toen het voelen niet toe. Ik had me ervoor afgesloten. Mijn overlevingsstrategie van ‘niet voelen’ had ik onbewust ingezet. Paniek had me niet geholpen, dat besefte ik goed. Er was maar één focus geweest en dat was hieruit komen.
De emoties zaten echter nog wel in mijn lichaam en werden uitgesteld ervaren. De wanhoop en angst lieten zich met vertraging zien en voelen toen het kon en ik veilig thuis was. Daarna kon ik prima slapen.
◊
◊
Ik voel me best wel sterk na wat ik meegemaakt heb. Ik weet nu dat ik zoiets kan, ik red me uit zo’n situatie, ik zet door. Ik besef steeds meer dat een overlevingsstrategie heel behulpzaam kan zijn en niet alleen maar iets is waar je graag van af wilt. Ik heb ervaren dat emoties uit je lichaam willen en dat dat goed is. Als je de emoties van een situatie kunt uiten, dan verwerk je het en kan je terug kijken zonder nog last te hebben van die emoties.
◊
Mijn schoonzus zag in deze dwaaltocht direct de gelijkenis met mijn levenswandel: ik worstel en kom boven. Ik zie ook de metafoor naar het leven in het algemeen.
◊
Je kunt in je leven in pijnlijke, vervelende situaties terecht komen. Omdat je keuzes hebt gemaakt die misschien niet altijd even goed voelden, waar anderen je misschien voor waarschuwden om niet te doen, maar jij toch die keuzes hebt doorgezet, eigenwijs als je was en omdat het naar jouw mening klopte. Verder gaand op die ingeslagen weg, volhardend en waarschuwingen negerend, kan je dan uiteindelijk vastlopen in je leven, bijvoorbeeld door een burn-out.
◊
Als je vastbesloten bent om daar uit te komen, dan zal jou dat lukken. Je hebt ook geen andere keus, want de weg tot dan toe heeft er toe geleid dat je vastliep. Je kunt niet terug en weer doorgaan op de oude manier, de enige keus is het vinden van een andere weg terug naar jezelf en naar een leven met meer gemak. En die andere weg is niet gemakkelijk.
◊
Wat je hebt meegemaakt, dat vormt je en als je het verwerkt hebt, sterkt het je. Het helpt niet als je de periode achter je wilt laten zonder erbij stil te staan wat het met je gedaan heeft. Verwerking is er niet als je je emoties onderdrukt en gewoon doorgaat alsof er niets (meer) aan de hand is. Het niet uiten van de emoties breekt je in de loop van de tijd op, het lichaam geeft het aan.
◊
Verwerken is stilstaan bij wat het met je gedaan heeft, de pijn erkennen die er gewoon was.
Voel je daarnaast niet schuldig over de keuzes die je hebt gemaakt, boos worden op jezelf heeft geen enkele zin. Je mag jezelf vergeven, het leken op dat moment de juiste keuzes.
Als de pijn geuit mag worden en je met het gebeurde kunt zijn zonder schuldgevoel, dan kan je uiteindelijk terug kijken naar zo’n periode en zien dat het je verrijkt heeft en sterk gemaakt heeft.
Het is krachtig als je eerlijk en open naar een moeilijke periode kunt kijken en accepteert dat het was wat het was en dat het nu geen invloed meer heeft op jouw functioneren. Terugkijken roept dan geen stress, woede, verdriet of andere negatieve emoties op, je kunt er neutraal naar kijken en misschien zelfs met tevredenheid over hoe je er mee om bent gegaan. Je kunt jezelf gaan zien in de kracht, die je bent.

PS De bijgaande foto’s zijn van de betreffende wandeling voordat ik verdwaalde.